Ρώτα αν θες τα μάτια της... Κτενά Ρούλα.

Μην τον ρωτάς τον ουρανό,
μοιρασμένα τα μισοφέγγαρα
και οι πανσέληνοι και τ άστρα,
στους ερωτευμένους,
στους πονεμένους,στους μόνους,
σε σκέψεις ναυαγούς,
σε ανικανοποίητους πόθους,
σε ένοχες προσμονές.
σε ανάσες που το μισό τους
αναζητούν,σε,σε,σε......
Όλοι ψάχνουν κάτι στο στερέωμα,
όλοι δικαιούνται σάρκα ουρανού,
άλλοι διεκδικούν φώς, άλλοι σκοτάδι,
άλλοι και τα δύο...
Μην την ρωτάς την θάλασσα,
πού,χει χιλιάδες κύματα,
σαν τα χιλιάδες τα φιλιά,
που πόθησαν και ζήτησαν
μάτια και χείλη αφίλητα.
Που έχει ξέρες και στεριές
και όνειρα ταξίδια,
ναυαγισμένες αγκαλιές,
που έχει ακτές με δάκρυα ,
κοχύλια καρδιοχτύπια,
Μην την ρωτάς την θάλασσα.
Μα ρώτα τα μάτια της αν θες,
που είναι μαζί και ουρανός
και θάλασσα και όνειρα και ταξίδια
και πεθυμιά και βάσανο.
Ρώτα αν θες τα μάτια της,
που είναι η μόνη αλήθεια...
Ρώτα αν θες τα χείλη της,
μπορεί να μην μιλάνε
κι όμως να λένε ότι ποθείς,
ότι η ψυχή φωνάζει.
Ρώτα τα χείλη της αν θες,
όλα τα ανείπωτα να πουν,
ρώτα τα δυό της μάτια...
Κτενά Ρούλα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου