Η αγάπη η δικιά μας είναι τέχνη και εγώ
ένα σουρεαλιστικό ειδώλιο που σε ακολουθώ στο απροσδόκητο.
Ακόμα και στην τρέλα των ανείπωτων φαντασιώσεων σου,
για να νιώσω το χάδι της ανάσας σου στο πρόσωπο μου.
Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με τις πατημασιές σου.
Συνεχίζω να τις ακολουθώ γιατί μου αρέσει
ο τρόπος που περπατάς.
Κάνω λάθη που αδίστακτα τα επαναλάμβανω
μόνο και μόνο, για να ζήσω λίγες στιγμές μαζί σου.
Για μένα, δεν είσαι μια χαμένη ευκαιρία, δεν είσαι μια ξένη.
Για μένα, είσαι κάτι μαγικό, είσαι η γυναίκα που έχει κλέψει
την καρδιά και το μυαλό μου. Δεν θα καταλάβουμε
την αξία των στιγμών μας, μέχρι
που αυτές οι στιγμές γίνουν οι αναμνήσεις μας.
Δεν μπορώ να σου πω ότι είμαι αυτός που περίμενες,
δεν μπορώ να σου πω ότι είμαι αυτός που έψαχνες,
το μόνο που μπορώ να σου υποσχεθώ,
είναι ότι θα ειμαι δίπλα σου αυτές τις γκρίζες μέρες
που χάνεσαι στις σιωπές σου, ότι θα ειμαι το χέρι
που θα σκουπίζει τα δάκρυά σου, όταν εσύ πονάς.
Θέλω να χαθώ μέσα τα χέρια και τα ελαττώματά σου,
στην αναπνοή και τα μυστικά σου.
Να χωθώ μεσα στους εφιάλτες σου.
Να πολεμήσω τους δαίμονες που σε βασανίζουν.
Να χάσω τον εαυτό μου μέσα σου με κάθε δυνατό τρόπο.
Θέλω να είμαι ένα κομμάτι απο τα όνειρά σου.
Αλλά δεν θέλω να σε χάσω.
Γιάννης Χαραλαμπάκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου