Το πιο δύσκολο κομμάτι.

Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να συμπεριφέρεσαι σαν να μην πονάς. Είναι να ξυπνάς κάθε μέρα, να πατάς τα πόδια σου στη γη και να αναγκάζεις τον εαυτό σου να προχωρήσει ενώ το μόνο που θέλεις να κάνεις είναι να καταρρεύσεις. Χαμογελάς για να μην ανησυχούν οι άλλοι. Γελάς για να μην κάνουν ερωτήσεις. Γίνεσαι ειδικός στο να κρύβεις την καταιγίδα μέσα σου, καλύπτοντας τον πόνο στο στήθος σου με προσεκτικά επιλεγμένες λέξεις και σταθερές αναπνοές. Κανείς δεν βλέπει το βάρος που κουβαλάς στις ήσυχες στιγμές όπως η καρδιά σου βυθίζεται στη σιωπή, ο τρόπος που οι σκέψεις σου στροβιλίζονται όταν είσαι μόνος. Διατηρείς τη φωνή σου ήρεμη και τα μάτια σου φωτεινά, αλλά κάτω από την επιφάνεια, ουρλιάζεις. Θέλεις κάποιον να σε προσέξει, να σε ρωτήσει, να σε κοιτάξει πραγματικά, αλλά ταυτόχρονα, η σκέψη του να καταρρεύσεις μπροστά σε κάποιον φαίνεται ακόμα πιο αφόρητη. Έτσι καταπίνεις τον πόνο, τον θάβεις βαθιά και λες στον εαυτό σου να περιμένει λίγο ακόμα. Και το πιο σπαρακτικό απ' όλα είναι ότι έχεις γίνει τόσο καλός στο να προσποιείσαι, που μερικές φορές αρχίζεις να πιστεύεις το ψέμα ότι είσαι καλά, ότι είσαι δυνατός, ότι δεν πονάει. Αλλά πονάει. Και είσαι πολύ κουρασμένος για να το αφήσεις να φανεί... Web.