Μου ζητάνε να ζήσω χωρίς εσένα …χωρίς την παρουσία σου
χωρίς την ανάσα σου …χωρίς το χαμόγελο σου …μου ζητάνε
να ζήσω χωρίς τον ορισμό της ίδιας της ζωής …
Απαιτούν να μείνω άπραγη …σιωπηλή …υπάκουη και να
παρακολουθήσω τον φόνο που σκηνοθέτησαν σε ασπρόμαυρη
ταινία εποχής …
Μιλούν για δικαιώματα και υποχρεώσεις …για ηθική
και ήθη μιας παλαιολιθικής κοινωνίας που απλώς την έχω σιχαθεί
Σχεδόν δεν τους ακούω …ένα συνεχές βουητό που παλεύει να
μου αποσπάσει την προσοχή …ανίδεοι χτίστες της ζωής που
τελικά στο μόνο που έχουν ταλέντο είναι στο γκρέμισμα ονείρων
Πιστεύουν οι ανόητοι πως έτσι θα με πάρουν μακριά σου …
δεν ξέρουν ούτε το πείσμα …ούτε την αγάπη μου …θα διαβάσουν
πάνω στο πετσί τους το πείσμα μου …την αγάπη μου όμως θα
την κρύψω βαθιά …τόσο βαθιά που ούτε εσύ δεν θα μπορείς να
την βρεις ψυχή μου …αν σε χάσω όλα γύρω τους θα χαθούν
τίποτα δεν θα μείνει όρθιο …ολική καταστροφή του μικρόκοσμου
τους θα οργανώσω και τα πάντα θα ισοπεδώσω …
Πόνο στον πόνο θα προσφέρω …οργή στην οργή …
δάκρυα στα δάκρυα …
Κανείς δεν μπορεί να ονειρευτεί τι μπορεί να κάνει
μια ψυχή χωρίς τη ψυχή της …ο νους μπλοκάρει …
γεμίζει με άρρωστες εικόνες πόνου και εκδίκησης …
η καρδιά αδειάζει από συναισθήματα και όλα μαυρίζουν
σαν κόλαση … Τι να φοβηθώ και ποιος να με σταματήσει
όταν θα έχω στείλει στην πυρά ακόμη και τους αγγέλους
Όταν μια γυναίκα χάνει τη ψυχή της ανοίγουν οι πύλες
της κολάσεως και οι μαύροι καβαλάρηδες της αποκαλύψεως
είναι πια στη δούλεψη της Κυρίαρχος και πάλι στο τελευταίο
κεφάλαιο αυτής της ζήσης …το πιο σκοτεινό …
Χωρίς εισιτήριο επιστροφής, απαλλαγμένη από περιττές
αποσκευές ζωής ταμένη πια στο σκοτάδι περνάω σαν λοιμός
από τις ζωές τους αφήνοντας πίσω μου μόνο έρημα κουφάρια …
Δεν έχω οίκτο ούτε καν για τη μετάνοια τους …
Δεν υπάρχει συγχώρεση γι΄αυτούς που μου σκότωσαν
ότι είχα άγιο …φυλαγμένο από σένα …
Βλέπεις μάτια μου ακόμη και Εκείνος δακρύζει μπροστά
σε κάποιον που περιφέρεται σαν δαίμονας του κόσμου …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου