Δυό φιλιά ζευγαρωμένα
σε ένα ράφι ξεχασμένα
Θυμηθήκαν κάποιους όρκους
κάποια λόγια μελωμένα,
χτυποκάρδια, ωραία βράδια
και φεγγάρια σαν χρυσάφι
και έναν έρωτα, που ανθούσε
στης καρδιά μου το χωράφι.
Τώρα από μακριά σαν ξένοι
μακριά κι αγαπημένοι..
Ούτε πόθος κι λαχτάρα
Ούτε αγάπη μία στάλα
Ούτε νοιάξιμο κανενα
Μακριά... κι αγαπημένα..
Πώς αλλάζουν οι εποχές
Πώς ξεχάστηκε το χθες..
Σαν να μην υπήρξε λες..
Είπαν.. νοιώθουν προδομένα
Ανέλυσαν τα δεδομενα
κι έριξαν το φταίξιμο
Θεοφανώ Π. Θεοχάρη
5-7-2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου