Στήν άβυσσο τών σκέψεων ...
Ήσουν ένα πλάσμα υπέροχο γεμάτο μέ ζωντάνια,
έπαιζες μέ τόν ήλιο, μέ τήν βροχή μέ τόν άνεμο.
Ένα βλέμμα φωτεινό πεντακάθαρο, μέσ'τά
γλυκά ματάκια σου φαινόταν ή ψυχή σου.
Ήσουν ολόκληρη ένα φώς, ένας άνεμος ή
ανάσα μου πού έδινε οξυγόνο ώς τήν τελευταία
θυρίδα τών πνευμόνων μου.
Τό βλέμμα σου ήταν αγγελικό, ήσουν ένας
άγγελος πού ήρθε νά κατοικήσει γιά λίγο
κοντά μου ... Νά δεί τήν ματαιότητα τών
ρηχών ανθρώπων καί τής δίκης μου ματαιότητας.
Όπου περνούσες άγγελε μου , τά λουλούδια
υποκλίνονταν μπρός στην αιθέρια ομορφιά σου !
Τό χαμόγελο σου αγαλίασει τής ψυχής τό
άρωμα τού κορμιού σου ευωδία γαρδένιας καί
χιλίων αρωμάτων ακόμα ...
Τά κατάξανθα μαλλιά σου ριγμένα σάν καταρράκτες
στούς υπέροχους ώμους σου !
Τά ορθόρογα στήθια σου άρωμα ανθού λεμονιάς
τό περπάτημα σου αέρινο, θαρρείς πώς είχες
στά πόδια σου φτερά που σε κρατούσαν νά μήν
πατάς στην γή ...
Σέ λάτρεψα, σέ θαύμασα ,σέ αγάπησα πιό πάνω
καί από την ζωή μου :
Ήσουν εκείνη ή αγάπη η φανταστική, ήρθες καί
Δημήτρης Κεραμίδας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου