Εκεί που σβήνει ο Βοριάς... Μιχάλης Μαρματάκης

Εκεί που σβήνει ο Βοριάς

κι η καταιγίδα γίνεται σταγόνα
εκεί βρίσκομαι μ’ ένα λευκό χαρτί κι ένα μολύβι

Και γράφω στίχους για σένα
θάλασσα, ερωμένη μου, 
εκεί που σβήνει ο Βοριάς και το χαλάζι της θύελλας.

Εκεί κοιμάσαι γλυκά ναρκωμένη
απ’ το πάλεμα ερωμένη μου

Αμαρτωλό μου μήλο, εκεί σε κλέβω, 
σταγόνα σταγόνα, στίχο το στίχο, 
εκεί χορεύω στο γυμνό σου κορμί

Με τα νιάτα να γυαλίζουν στον ιδρώτα σου σαν το νερό

στο σώμα μωρού που το `πλυνε η μάνα του

Εκεί που σβήνει ο Βοριάς

κι η καταιγίδα γίνεται σταγόνα

εκεί βρίσκομαι μ’ ένα βλέμμα νυστέρι επικίνδυνο

Μ’ ένα ποίημα αχόρταγο που δε γράφεται γιατί δεν βρίσκω 

τέλος εκεί βρίσκομαι και σε κοιτάζω ερωμένη μου

Ξημερώνει...