Αντάμωμα Ζώης... Nectarios Creta.

Μια μέρα γυμνή σε αντίκρυσα

Χωρίς τα φορέματα σού τα φανταχτερά

Πού στόλιζαν την ψυχή σου

Σε αυτό του τόπου το απόκρημνο

Το αντάμωμα Ζώης

Κεχριμπαρένια τα χείλη σου με φίλησαν

Καί χάθηκα στο μύρο του ανέμου σου νοτιά

Και αναψηλάφησα τα στάχυα των μαλλιών σου

Στο προσκύνημα του φώς του ήλιου σου

Μέρα

Καί με το πίσω των δαχτύλων μου

χαϊδεύω το πρόσωπο σου

Και με τον αντίχειρα

Σκούπισα το δάκρυ

Δεντρολίβανο χυμός

Και κατασταλάξα σε μια γωνιά του τόπου

Που σε αγάπησα ανάμνηση

Και χάθηκα με τα κλωνάρια

στα βάθη του πελάγους

Μαζί με τον άνεμο που τρεμώπαιξε

με τα κύματα σου θάλασσα

Καί τό καυτό της ψυχής αναπολώ

Στην αμμουδιά το κύλισμα του σώματος

Αδράχτι που υφαίνει

Το αμάρτημα της ξεγνοιασιάς

Και άγγιξα το ξέγνοιαστο του κορμιού

της ανάσας ηδονή

Και του μηρού τρεμώπαιξε το ρίγος της επαφής

Και σε αυτή την παράσταση Ορφέα το λαούτο

Χόρεψαν ερωτικές σκιές

Στο άναμμα των κεριών

Καί εκεί αγαπήθηκαν η εραστές

με τη μέθη του οίνου σε κούπες πήλινες

Και στο ερημοκλήσι

Δώσανε όρκους

Στο αγνό της αγάπης το θυμίαμα

Στο περίβολο αγνάντευε η νιότη την ζωή

Και το χαρμόσυνο του σούρουπου επιβολή

Έλα Ξανά... Nectarios Creta.

Θέλω να σου θυμώσω

Να εκφράσω

Τα πληγωμένα συναισθήματα

Και από αυτό τον θυμό

Να κρατηθώ

Και αυτά τα μαραμένα τριαντάφυλλα

Να πετάξω από το βάζω

Τί έχεις μαζί μου

Έλα ξανά

Σε αυτό τον τόπο που σε αγάπησα

Προσπάθησα πολύ να σε ξεπεράσω

Σε αυτές της συννεφιασμένες Κυριακές

Πάνω στο τραπέζι σου γράφω αυτό το γράμμα

Όλα γύρο ένας μπερδεμένος κόσμος

που προσπαθώ να αναλύσω

όταν η καρδιά χτυπάει δυνατά

Ένα καρναβάλι η ζωή

Καί τό παράθυρο ανοιχτό

Έξω μυρίζει η άνοιξη

Έξω ο γαλάζιος ουρανός

Πρέπει να ξεπεράσουμε τα εμπόδια

Και αυτός ο έρωτας ο παιδικός

σαν φτερωτός άγγελος τριγυρνά

στα τελειώματα της ζωής

Ξανά ελεύθερος με βήματα που πατάνε στη γη

Προσαρμοσμένα συναισθήματα σε αυτό το κορμί

Καί τό πρόσωπο θυμωμένο γυρνά

το βλέμμα σε μορφές

Που βάλουν τα επιτακτικά του κόσμου

Είναι μέρες που ο καπνός του τσιγάρου

Γεμίζει την αίθουσα του μπάρ

Καί στα πόδια δεν μπορώ να σταθώ

Αυτή είναι η ζωή

Ξεμακραίνει και χαρίζει χώρο στο κενό

Και η σκυτάλη πεταμένοι

στην άκρη του εγώ

Σε αυτά τα προσκυνήματα του τίποτα

Στις σελίδες Γραμμένου χαρτί

Ο εαυτός στο μενού της μέρας

Και το σκαλοπάτι στην άκρη

του δρόμου με δυσκολεύει

Θέλω να πιαστώ

Από κάποια χαμόγελα

Βαμμένων προσώπων

Και χωλαίνω στο περβόλι

της αναπροσαρμογής

Και στο ιδανικό της ζωή

Προσπαθώντας να κρατήσω το χέρι της

Συγνώμης

Άλλη μία φορά μην σταματάς

Ώρα με την ώρα

Τσιγγάνα εσύ μην σταματάς

μπορεί να ξαναχτυπά η καρδιά

Σε ένα θεό... Nectarios Creta.

Σε ένα θεό

Σε μία πίστη στο καθημερινό

Ιούδας θεός

Προσκύνημα

Στη βουλιμία του αθάνατου

Βγαλμένος από του στίχους της γραφής

Περιπλέκοντας το στοιχείο της ζωής

Στη περιπλάνηση του ραβίνου

Πώς με μπερδεύει το σκοτάδι με την μέρα

Αντίκρυ με την επιθυμία

Καί εσύ ματαιοδοξία

Άρθρο ενός κειμένου που δεν έχει διαβαστεί

Συγκεντρωμένοι στο υπάρχω

Περιφρουρούν οι σκέψεις

Τα συναισθήματα

Σκοντάφτουν στην τρέλα της επιθυμίας

Στο μάταιο του κόσμου

Γέμισα με τριαντάφυλλα το βάζο

στο άχρωμο του περιπάτου σου ζωή

Και η επιλογή

Ένας αριθμός στην πόρτα ενός ξενοδοχείου

Κρυμμένος από τους φόβους

Στοιχειωμένος στους τοίχους του χρόνου

Αναζητώ την ρωγμή του σύμπαντος

στο άστρο το φωτεινό σου βοριά

Και αντικρίζω την επιθυμία να γίνεται οργή

Στους παφλασμούς της βάρκας

στα νερά σου Αχέροντα

Καί τό μάταιο το υπαρκτό

Το επουράνιο

Συνθέτουν το πέρασμα της μέρας

Απλές διαδικασίες

Τροφή

Σε ένα πήλινο πιάτο

Ένα στοιχείο λείπει

Το νερό

Πώς το γεύμα αυτό

Να γίνει επαρκή

Στο δρόμο σου ζωή

Στο πέρασμα σου καθημερινότητα

Ιδανικά... Nectarios Creta.

 

Ιδανικά

Μια μάχη στο αόριστο

Σε μία ταραχή της μέρας πανικός

Μέσα στην θλίψη ζωντανός

Περίμετρος

Αναδύεις μέσα από την πλεύση της σκέψης πολλών

Καί ο κανόνας

Αρχή ισορροπίας

Δεν δέχεται η ζωή το απρόσμενο

Τρομάζει με τη μη χρήση του κανόνα της λογικής

Άλογη μέσα στους λόγιους

Για να σταθείς στο ιστίο

Δεμένος

Μαγεμένος από τον ήχο των σειρήνων

Και ο ήχος αυτός κρυμμένος μέσα σε τόσους στην ζωή

Πλανεύει

Και χάνεται το μέτρο

Και γίνεσαι η αστάθεια

Χωρίς ιδανικά

Το να συνυπάρξεις με το σύνολο των πολλών

Μόνο ξυπνάς την ρουτίνα της ζωής τους

Και γίνεσαι η ψυχαγωγία της μέρας τους

και ο προβληματισμός τους

Χωρίς ιδανικά στο σκαλοπάτι της ζωής

Μακριά από το περιθώριο

Με το ελεύθερο της σκέψης

Γόνδολιέρης στα ήρεμα νερά του μυαλού

Ψάχνεις την ολοκλήρωση με τα κέρματα των περαστικών

Nectarios Creta.

Όνειρα

Ο κόσμος του αυλού

Η ζεστασιά της ψυχής

Γαντζώνεται η μυθοπλασία

Απομάκρυνση από τη σκληρότητα του βίου

Και δημιουργεί το έξω του μυαλού

Μία θάλασσα γεμάτη κοράλλια

Η προσδοκία εφικτή

Πλάθω την ονειροπόληση

Διαλέγω το ρόλο

Θίασος σκιών

Χώνονται τα συναισθήματα

σε ρόλους πλεύσης

Κωπηλασία στο εναέριο

Με μία βάρκα στον ουρανό της αλλοτρίωσης

Καί τραβάς τα σεντόνια

σε αυτό το σκοτεινό της φυγής πάσο

Και παραγγέλνεις το μενού

Ζωντανός μέσα στους νεκρούς

Σε αγαπώ λέει στις σκιές

Το νοητό

Και κρατείται το σώμα στην άκρη του γκρεμού

Τα χέρια ανοικτά έτοιμος για το πέταγμα στο κενώ

Αναζήτηση της αίσθησης του να αιωρεί

Σε αυτές της νότες που ακούγονται από μακριά

Σηκός του ναού φυλαγμένες αρετές

Και ακουμπάς το διάφανο κομμάτι πάγου

του ιγκλού που κλείστηκε ο χρόνος

Και μετά υπάρχει το καθημερινό

Της αναζήτησης μέσα στην ροή της ζωής

Της υπόσχεσης του έμπιστου

Της συνέχειας του να γερνάει

Και το παιδικό όνειρο να μένει πίσω

Nectarios Creta.

 Σήμερα πήρα την καινούργια γραφομηχανή και άρχισα

της λέξης να κτυπώ στα πλήκτρα της

Γράφω και χάνομαι πίσω από της λέξης

Πίσω από τους ήχους των πλήκτρων χάνομαι

Και γυρίζω την σελίδα την παρακάτω παράγραφο

να γράψω μα τα χέρια δεν με βοηθούν

Και το μυαλό γεμίζει σκέψεις που πρέπει να αποτυπωθούν

Λέξεις αλαλούμ

Χαραγμένες στον κατάλογο της ζωής

Και σερβίρω το πόθο σαν μενού

Πρέπει να κρατηθώ στο παρών

Και γυρίζω να διαβάσω ξανά και ξανά

Να διορθώσω να επιβεβαιώσω

Την γραφή που χάνεται στον ορίζοντα του λευκού του χαρτιού

Σε αυτό το τραπέζι της κουζίνας που γραφείο το χρησιμοποιώ

Και η σκέψη χάνεται στο αχανές της ζωής

Και κρατιέται στο περβάζι του παραθύρου στο έξω

του εγκλωβισμένου μυαλού

Στα σπασμένα χαμόγελα ακροβατεί

Πόσο χρειάζομαι το αύριο

Πόσο καρτερώ τον αέρα του αύριο καρτερώ

Για να δροσίσει το σήμερα που ζω

Χρωματιστώ μπαλόνι στον ουρανό

Παρασέρνει το όνειρο

Στο στρογγυλό της γης το γυρνά

Στης ιστορίας το γραφτό το γυρνά

Σαν το χέρι γυμνό σου προσφέρει ένα τριαντάφυλλο

Παραπεταμένα φύλλα στον άνεμο του μοναχικού κελιού

Ποιος ξέρει το γιατί

Σχοινοβάτη του Γορδίου δεσμού

Nectarios Creta.

 Παγιδευμένες ψυχές στα συρτάρια της ζωής

Στο γκρίζο των σκιών

Στα κλειστά παράθυρα

Πίσω από τους τοίχους

Δωμάτια γεμάτα με μοναξιά

Μένεις μετέωρος

Η ανάσα παγωμένη βγαίνει από την ψυχή

Μια στιγμή σε αυτή την σιωπή

Κοντρόλ στο αδιάβατο του μυαλού

Εσύ

Που ζητάς συναισθήματα γυμνά

Ένα άγγιγμα σε αυτή την σάρκα

Η μηχανή του ρολογιού γυρίζει τα γρανάζια

Πόσο πόνο πρέπει να αλέσει η ψυχή

Στο αλώνι σου ζωή

Και περιμένεις μπροστά από την πόρτα

Στις σκουριασμένες γρίλιες

Τρίζουν σαν το πόμολο τις πιέζει να κινηθούν

Έξω από το περιθώριο του χρόνου να απλωθούν

Όλα είναι ένα άλμα

Ένα φεύγα απο το αποδεχτώ

Αρκεί να απλώσεις τα χέρια στον ήλιο

Στο άρμα του φώς

Στην επανάσταση του υπόδουλου σε αγαπώ

Nectarios Creta.

Γιός Ταμπάκη

Στην ακροθαλασσιά κτισμένο το Ταμπάκικο

Το άρωμα και η αφή του δέρματος

στην μνήμη αποτυπωμένο

Και έμενε εκεί να πλάθει τα όνειρα του

Δίπλα στην θάλασσα που τον μάγευε

Και η δουλειά σκληρή

Και ο πατέρας αυστηρός

Δραπέτευσε και χώθηκε στο ελεύθερο

της νιότης την ξεγνοιασιά

Και έψαξε μέσα από την περιπλάνηση της ζωής έψαξε

Να βρεί το σκοπό της να ζήσει

Και σαγηνευτικέ από τον βυθό της θάλασσας

που μαλακώνει την καρδιά

Και περιπλανήθηκε ζώντας από τον πλούτο της

Η μαγεία της φύσης τον ξελόγιασε

Ο έρωτας των γυναικών τον ξελόγιασε

Η τέχνη κάποτε ταύτισε την ζωή του

Παθιασμένος με το λαϊκό της ζωής

Απλούς ανθρώπους

Ιστορίες χιλιάδες άκουσε

Και διαμορφώθηκε

Αυτό που επιτάσσει η ζωή για να ισορροπήσει

Μα έμεινε το κομμάτι της νιότης το πέρασμα

Που συντροφιά κρατάει στο ποτό του

Χαιρετάς τον φίλο που φεύγει... Nectarios Creta.

 Χαιρετάς τον φίλο που φεύγει

Χαιρετάς το όνειρο που ήταν μαξιλάρι στην ψυχή σου

Τα χρόνια την ζωή χαιρετάς

Σε αυτό τον σκοτεινό κόσμο το φώς χαιρετάς

Την μέρα που φεύγει

Αγαπάς

Με το ένα πόδι στο κενό

Φεύγεις μακριά

Σε ένα άλμπουμ σε αναζητώ

Και αγκαλιάζω την βροχή

Από τον ήλιο προσπαθώ να κρατηθώ

Στα σκαλοπάτια της ψυχής

Το δρόμο μου αναζητώ

Η πορεία στην ζωή

Ένα πρωινό στην ανατολή

Σκεπάζεις τα μάτια σου στο φώς

Άσε με αγάπη μου να κοιμηθώ

Σε αυτό το νησί

Ο κόσμος εχθρικός

Προσπαθεί το μίσος να σβήσει στο δικό σου φιλί

Και σκεπάζω το όνειρο

Κάλεσε με ξανά σε αυτήν την νύχτα

Ξέρω καλά να φυλαχτώ

Το μονοπάτι το έμαθα από παιδί

Και ταξιδεύω με την μηχανή

Με τον αέρα στο πρόσωπο να με κτυπά

Το δηλητήριο σιγά σιγά να σβήνει

Πόσο σε αγαπώ πόσο σε μισώ

Σε ένα πέρασμα της ζωής

Έμειναν όλα τόσο μοναχικά

Σε ένα άστρο που κοίταζα από παιδί

Εσπερινός

Είμαι ακόμα ζωντανός

Και δημιουργό το ποίημα της αγάπης

Της μέρα την έννοια

Δημιουργώ

Τι νομίζετε ότι ήμαστε... Nectarios Creta.

 Τι νομίζετε ότι ήμαστε

Σε ένα κόσμο που βρυχάται

Σε μία ζωή που συνεχώς πάλλεται

Σε ένα όνειρο που συνεχώς χάνετε

Στης νύχτας την αστροφεγγιά

Κάτω από τα τόσα μυστικά

Ένα λουλούδι λίγο χώμα σε αυτή την χούφτα

Εξήγησε μου το γιατί

Πόσο ονειροπόλος σε αυτή την αυγή

Ενα άκουσμα τελάλη

Βιώνω τον μύθο

Σε αυτό το έξω της ζωής

Στο μυθιστόρημα της αγάπης

Αργά γυρνάω της σελίδες

Πες μου πόσο παράλληλο είναι αυτό το σύμπαν

και δεν μπορώ να σε συναντήσω

Σε αυτή την βουβή στιγμή

Σε ένα κόσμο που μόνο η μαριονέτες κινούνται

Χάρτινα αυτά τα τριαντάφυλλα

Αναζητώ την στιγμή

Σε αυτό το σημείο του χρόνου

Που ποτέ δεν κατανόησα

Έμπορας όλων αυτών των αλλοτινών περιπλανήσεων

Περιπλανώμενος

Και κοιτάζω το πρόσωπο μου στην λίμνη

Έξω από τον ήχο της πόλης

Σε αυτό το ήρεμο σημείο της ζωής

Σε αυτό το παγκάκι κάτω από το φανάρι

που φωτίζει την σκιά που κρατάω

Γιατί

Μέσα σε όλα αυτά να υπάρχεις εσύ

Φευγαλέα ανάμνηση

Του χαρτιού αποτύπωμα ζωή

Και μου είπες απλά δεν καταλαβαίνεις την μηχανή

Που σχεδιάστηκε να μας κινεί στον Ρυθμό των γραναζιών

Στο πολύπλοκο της ζωής συνάθροισης

Προσαρμογή... Nectarios Creta.

Ραγισμένες καρδιές

Πέταγμα ψυχής

Στον θόρυβο της ανακατατάξεις

Μελαγχολικά χαμόγελα προσαρμογής

Ήταν ένα έτος συμβίωσης

Επανάληψης και τροποποίηση των συναισθημάτων

Ήταν εκεί

Το σύνολο της μέρας

Η επιτυχία ενός τραγουδιού

Χείλη κλειστά

Μέρα λευκή

Γράπωμα στα τοίχοι

Τα νύχια καρφωμένα

Άφησαν ίχνη

Σε ένα κορμί παρατημένο

Τράβηξα τα σεντόνια

Τη γύμνια άλλο δεν μπορώ

Παίξε ξανά ένα διαφορετικό σκοπό

Και το κεφάλι άδειο από της ανάμνησης

Χιλιάδες φιλιά γεμίζουν το κενό

Στάσου σε όλα αυτά που σου προσφέρει το παρόν

Ένα πάρκινγκ

Σε αυτό το χάος των καταναλωτών

Γέμισα με σακούλες από ένα γνωστό οίκο

Πουλούσαν την ευτυχία σε τιμή κόστους

Το τέρας γυρνά

Σε δρόμους φτιαγμένους από άσφαλτο

Και προχωράς διαμαντένια ανάληψη

Άγγελος με φτερά σπαθί φωτεινό

Κάπου στην μέση του πουθενά

Ανάβεις τσιγάρο

Είναι αληθινό

Είναι όμορφο

Επανάληψη ξανά και ξανά

Η μήνες

Τα χρόνια

Καρφώνουν την καρδιά

Σταμάτα κάπου

Όλα είναι παροδικά

Στιγμές είναι που γεμίζουν τα μυαλά

Και το άστρο το πλάνο

Δίπλα στο φεγγάρι

Μία πανσέληνος ξεκινά

Τα συναισθήματα μπερδεύει το ένα το άλλο

Προσαρμογή

Προσαρμογή

Εκείνο το καλοκαίρι... Nectarios Creta.

Όλα άρχισαν εκείνο το καλοκαίρι

Μέσα από τον ήχο των τζιτζικιών

Μέσα από τούς χτύπους της καρδιάς

Ήταν στιγμή της νιότης

Το πέρασμα σε μία άλλη εποχή

Η έφηβη μετάλλαξη

Όλα αυτά πρωτόγνωρα συναισθήματα

Η αγάπη τραχιά

Περιμένει να την σμιλέψει ο μαθητευόμενος εραστής

Η αρχή της ζωής

Εξήγησε μου το περιθώριο

Σε αυτό το ανακάτεμα

Του φόβου

Και της τόλμης

Της φαντασίας και της έκστασης

Στο γυροβόλι της επίγειας παρορμήσεις

Φωτεινότητα

Στα χείλη σου η απάντηση

Στο γλυκό ψυθίρισμα του κόσμου που δημιουργεί το παρόν

Πόσο μακριά οδηγεί αυτό το μονοπάτι

Μια σκάλα

Ανέβασμα στο ταπεινό

Ζωγραφίζω

Την ουσία του στεναγμού

Τα χέρια σου κρατάω

Δροσερά από την κάψα της βραδιάς

Και νιώθω το αερικό

Να χωρίζει από το σώμα

Και νιώθω το εναέριο να χτίζεται

Και την κενότητα του πλήθους που μας περιβάλλει

Σπρώχνοντας την πόρτα

Φωτογραφίες στο δωμάτιο

Αναρριχώνται στους τοίχους

Όλο αυτό το πλαστό του δημιουργού

Και γυρίζω σε εσένα ανάμνηση

Που περιβάλλει τον χώρο

Έχεις το στέμμα του εγώ

Το μαγικό του χρήστη του ελέγχου της βοής

Όλων αυτών των ειρμών

Και μετανάστης της ζωής

Καλωσορίζω το κάλεσμα σου ήλιε

Στον θόρυβο των μηχανών

Τραβάω τους μοχλούς της επιείκειας

Της προσαρμογής

Και του αυθαίρετου της ψυχής

Ήταν μια μέρα... Nectarios Creta.

Ήταν μια μέρα

Ήταν Κυριακή

Χρειαζόμουν λεφτά

Σε ένα άδειο μπαρ

Ο μονόλογος αρκεί

Ο ήχος της μουσικής

Αρκεί

Καί τό ξημέρωμα Μορό μου

Μια στάλα από το όνειρο

Μια ρουφηξιά από τον καφέ

Μυστικά παιδεύουν το καθημερινό

Σπασμένα γυαλιά σε αυτό το δωμάτιο

Το πάθος

Ξεχειλίζει

Τίποτα

Σε αυτές της κατάστασης το μερτικό από τη ζωή

Το βάλαμε στην τσέπη

Το καθημερινό αγάπη μου το καθημερινό

Και το γειά έχε γειά

Οδηγός της ζωής

Ραγισμένες καρδιές

Στο Μαυροπίνακα του σχολείου

Το αντάμα

Το έλα ξανά

Σε ένα δίσκο του πικάπ που αργά παίζει

Σε αυτή την ομίχλη του μυαλού

Μια μεξικάνικη μπάντα

Το τσιγάρο αργεί να καεί

Και χάντρες του κοπολογιού

Η μία μετά την άλλη

Τον χρόνο μετρούν

Το να γίνεσαι αγάπη

Το να γίνεσαι ζωή

Στα απομεινάρια του διαλόγου

Του κάποτε

Φήμες ενός έτους

Περίπλοκης εποχής

Ήρωες

Αδρανείς κατάστασης

Δώσε μου αυτό το χαμόγελο

Αρκεί

Ένας Ρωμαίος σε ένα τόμο βιβλίου πεταμένος

Ξεσκονίζω τα ράφια του προχτές

Μια σελίδα

Έλειπες ζωή

Ξεχασμένοι στης μέρες που αργοκυλούν

Μια χάντρα του κομπολογιού βαραίνει

Τη ζωή ακόμα

Σε ένα ξεψαχνισμένο

Κόσμο Μορό μου εσύ

Ένα Δάσος Καίγεται... Nectarios Creta.

Ένα δάσος καίγεται

Ένα παιδί

Γεννιέται

Ένα παράθυρο κλειστό

Σε μια κάμαρα

Άδεια

Πες σε ένα άστρο

Το γεγονός

Φρίκη

Η ανταπόκριση

του σήμερα

Σε συνθήκες

Κρεμασμένα

σε αγαπώ

Και περιμένεις

Με ένα θυμό

Σπάσε το μπαλόνι

Κάνε το παιδί να

Κλαίει

Και η μέρα φτηνή

Μετά λέμε

Όλα τα σε αγαπώ

Ξεχώρισε τα

Μην τα λες

Όλα μαζί

Το παράθυρο

Λοιπόν

Και το μπαλόνι

Το παιδί

Σε ένα παρόν

Το μέλλον μακρινό

Τα μάτια πρησμένα

Από το κλάμα

Ζήτησες να σε αγαπώ

Απαρχής

Αρχή

κλείστηκαις

Στα όρια της αγάπης

Η οργή

μακριά

Μονάχα τα πιστεύω

Και τα συναισθήματα

Μονάχα

Η σπασμένη

Μέρα

Πεταμένα τα σεντόνια

Στο πάτωμα

Ένα καρφί

Βαστά το κάδρο

Με τη φωτογραφία

Την στιγμή

Αυτή

Που Αγκαλιά

Σε έχω

Και περιμένεις

Κάπου εκεί στην

Ανατολή

Με ένα καφέ στο

Χέρι

Καλημέρα να σου

Πω

Λες και ήταν ένα μέλλον

Πικρό σαν ποίημα

Στερνό

Γέλιο πενιχρό

Κλείσε τα παράθυρα

Καλά

Και όλα τα ξωτικά

Έξω να γυρνούν

Μακριά από εμάς

Στα δάση εκεί που

Ανήκουν

Ένα δάσος καίγεται