Το χέρι σου της Αφροδίτης άγγιγμα,
βελούδο της καμέλιας απαλό,
αν θέλεις χάρη να μου κάμεις,
άσε με για τόσο δα λιγάκι να κρατώ.
Να το χαϊδέψω τρυφερά,
σαν λάφυρο από τόπο μακρινό,,
να το ακουμπήσω στον κόρφο μου επάνω,
όπως η νόνα το μωρό.
Τα μάτια σου τα’ αθώα τα μελιά,
αιώνια θα ‘θελα να με θωρούν,
το ‘χω ανάγκη αυτό το βλέμμα,
μάτια να λεν δεν με μισούν.
Κι αυτά τα χείλη που όμορφα μειδιάζουν,
μη πάψουν τρυφερά να μου μιλούν,
να ‘ξερες πόσο η ψυχή σκιρτά,
που νοιώθει κάποιοι πως την αγαπούν.
Τραγούδι αηδονήσιο αυτά που λές,
μην σταματάς να μου μιλάς,
όχι γιατί παινέματα μου είπες,
αλλά γιατί τα λάθη όλα συγχωράς.
Δεν έχεις κατηγόριες για κανέναν,
κι ας ξέρω μέσα σου πόνο βαρύ βαστάς,
εσύ κανέναν και ποτέ δεν μίσησες,
στην αγκαλιά σμύρνα και λίβανο κρατάς.
Σε παρακαλώ άσε με να σε αγκαλιάσω,
σφιχτά στα χέρια μου να σε κρατήσω,
μετά χωρίς ντροπή στα γόνατα να πέσω ταπεινά,
τα πόδια σου να σου φιλήσω.
Τα βάσανά μου όλα να σου διηγηθώ,
με λόγια απ’ την ψυχή να σου μιλήσω.
Όχι γιατί θέλω να με λυπηθείς,
μα ούτε και στον Παράδεισο,
θρόνο να σου ζητήσω.
Ο γιος σου Θεός είπανε πως είναι,
και πως μαζί μας θα ‘ναι μιαν ημέρα πάλι εδώ,
δεν ξέρω αν σε όλα τούτα πίστεψα,
ούτε γνωρίζω κι άλλο κάτι έχω να πω.
Ζωή σε κόσμους άλλους δεν γυρεύω,
μου αρκεί που εδώ θα ζήσω όσο μου ειν’ γραφτό,
άνθρωπο δεν θέλω να λυπήσω,
όσα μακάρισε εκείνος είναι που θέλω να τηρώ.
Στη Σκέπη σου και μένα να σκεπάζεις,
του βρωμερού ετούτου κόσμου Ελεούσα.
Σαν του παιδιού είναι τα λόγια μου,
μη τα μνησθείς,
Θείου γεννήματος βρεφοκρατούσα.
Να με οδηγείς στον δρόμο τον αληθινό,
εσύ και των τυφλών που είσαι βακτηρία.
Μην με μετρήσεις σαν τον άφρονα,
πάντων των αμαρτωλών Σωτηρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου