"Μια αόρατη κλωστή"... Θώμη Μπαλτσαβιά.

Μια αόρατη κλωστή που τίποτα και κανείς 

δε μπορούσε να σπάσει, μήτε ο χρόνος,,,

μας έδενε αόρατα ανέκαθεν...

μπορεί σε παραλλήλους να διαβαίναμε 

και να μην φτάναμε 

στην ίδια διασταύρωση την ίδια στιγμή μα απλά..

δεν ήταν η ώρα ακόμη...

ήταν ώρα που ήταν αρκετό να βλέπουμε το ίδιο φεγγάρι 

κάτω απ'τον ίδιο ουρανό 

και να τρέμουμε από προσμονή για ό,τι επικείμενο...

τούτη η κλωστή βάφτηκε με χρώματα του χειμώνα ανεξίτιλα...

με χρώματα καλοκαιριών 

που ψαχνόμασταν ανάμεσα σε κύματα γαλανά κι ελπιδοφόρα...

τούτη η κλωστή μίκραινε την απόσταση με τρόπο μαγικό 

ως να ανταμώσουν ξανά δυο βλέμματα 

που θα άλλαζαν κίνηση στον άξονα της γης..

ένιωθα το κράτημα σε κάθε μου βήμα..

σαν απελπιζόμουν, 

ως και την ανάσα σου μου'φερνε κοντά για να συνεχίσω..

ένιωθες το δέσιμο σε κάθε ανατολή ή δύση του ηλίου..

κι αν η απόγνωση γινόταν ρούχο στενό, 

σου'φερνε το χαμόγελό μου να κοιμηθείς γαλήνια..

μια αόρατη κλωστή μοναχά..

ό,τι από σένα και με σένα είχα...

να με κρατάει κοντά σου και τόσο μακριά συνάμα...

να σε έχει μαζί μου δεμένο 

μα να μας στροβιλίζει στην άβυσσο της προσμονής..

ανέκαθεν...