Την έλεγαν γυναίκα παντός καιρού!
Αρμένιζε άφοβα κόντρα στον καιρό!
Κι αβαρίες μέσα στο παιχνίδι είναι!
έκεγε στον εαυτό της τον μπιστικό της που του μιλούσε πολύ αλλά και τον άκουγε...
Σου χαλάω εγώ χατίρι παλικάρι μου;
Εσύ τιμάς τα φουστάνια μα και τα παντελόνια που φοράς !
Εσύ γεννήθηκες για όλα
γι αυτό ποτέ δε συμβιβλαστηκες
με το λίγο το φθηνό το εύκολο το τυχάρπαστο!
Δεν μπορούσες τα ημίμετρα!
Δεν τα ανεχόσουν λεπτό!
Δε σου ταίριαζαν ήταν αλήθεια!
Εσύ γεννήθηκε για τα πολλά
και τα όμορφα με όποιο κόστος!
Γούσταρες τη ζωή στα όρια της!
Γούσταρες να την αρπάς απο τα μαλλιά
και να τη σβουρίζεις αντί να σε παίζει εκείνη!
Δεν είχες τύχη αλλά τόλμη!
Είχες τον ήλιο μεσα σου
να φωτάει να προκαλει να αναζωογονεί τη σκεψη σου
να χρωματίζει πορφυρά να όνειρά σου!
Παιχνίδιζε με τον έρωτα το άστρο σου
γοητεύονται τη νύχτα και τη μέρα....
Ησουν γοργόνα που την ταξίδευαν βοριάδες!
Αφηνόσουν στη θαλασσα καβάλα στα κύματα
πάντα που σε αφρόλουζαν με δροσιά κι αρμύρα!
Πλάνευαν το κορμί και τη ψυχή σου
σαν χέρια δυνατά αντρικά!
Αυτή ήταν η πρώτη φύση σου...
Η θαλασσινή που χόρευε στα σκαμπανεβάσματα!
Ριψοκινδυνα έπαιζες μα γινόταν αλλιώς ;
Κι όταν χρειάστηκε τραβηξες γερό κουπί
δεν ήσουν βλέπεις γυναικάκι του καναπέ,
Αν και μια χαρά θα μπορούσες!
Γιατί είχες απο διαίσθηση μαθει
να βλέπεις μακριά πέρα από τις νεφέλες
που στρίμωχναν τον ορίζοντα!
Εσένα το γέλιο σου έσταζε μέλι
και τα μάτια σου αρμύρα
και όνειρα χρωματισμένα με χρυσοκλωστες
κι άνθια μοσχοβολιστα...
Το κορμί σου το βαραιναν πεθυμιές
μέσα από τα νεραιδένια σου ρούχα!
Γυρόφερναν να το πλανέψουν πόθοι ξένοι και δικοί
να που εκείνο υποτασσόταν;
Απόδιωχνε το προδοτικό φιλί το ύπουλο ψεύτικο χαδι!
Αυτά δεν ήταν ποτέ στις προσδοκίες σου.
Εσύ επιθυμούσες να χαρίσεις ολάκερη τη ψυχή σου!
Μα που στον τρελονοτιά;
Στον Βαρδάρη που σήκωνε θεριά στο πέλαγο ;
Σε εκείνους τους ασήμαντους;
Αυτούς μάτια μου
τους απέφευγες συνειδητά κι επιλεκτικά.
Μα και κείνοι σε φοβόντουσαν
καθώς σέ έβλεπαν να λάμπεις μες σε αιώνια νιότη
σαν τη μάνα σου την θλακασσα
σαν το πατέρα σου τον Ποσειδώνα!
Εσύ έστεκες κάστρο απόρθητο
στα θαμπωμένα μάτια εκείνων
που ήξεραν μόνο από τρώγλες!
Βλέπεις ήσουν ένα γυναικείο θεριό
που γλύκανε τις καρδιες με τη θωριά του
αντί να σκιάζει,
μα πάλι μέσα στον προκατειλημμένο νου
χανόταν η υποσχετική σου υπαρξη!
Αδύνατον να πιστέψουν
πως θα μπορούσες να δοθείς
να χαριστεις λόγω της περίσσεια σου καλοσύνης. ..
Κάποιοι θέλανε να σε αγοράσουν!
Ανόητοι είναι καμμιά γοργονα για πούλημα;
Είναι για γάμο η νύμφη του ωκεανού
όσο και της ταιριαζει ένα κάτασπρο νυφικό;
Είναι πολύ παραπάνω από ότι φαίνεται
από ότι οι άνθρωποι ζητούσαν ή χρειάζονταν!
Είναι το πλάσμα της φαντασίας
που ξέφυγε από τα θνητά υλικά μέτρα
για μενει αταίριαστο και μοναχό
άφθαρτο ανέγγιχτο και υπεροχο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου