Κάθε βράδυ στο μετρό
στάση “Ευαγγελισμός”
ώρα οκτώ ακριβώς,
μαρτύριο περνώ.
Μαύρη ελιά τονισμένη
στον άσπρο σου λαιμό,
με το βλέμμα σου το σταυρωτό
κάτω απ' το μαύρο βέλο το λεπτό,
τριαντάφυλλο κόκκινο κρατάς
με χέρι προτεταμένο,
χαμόγελο φλογισμένο
ανασταίνεις τον νεκρό.
Η πολύπλοκη αρχοντιά σου,
μπρούσκο παλιό κρασί,
με γέρνει στην αγκαλιά σου
στην πιο επικίνδυνη στροφή.
Μου βγαίνει η αχόρταγη ψυχή,
λες να είναι η τελευταία μου πνοή
στην προτελευταία μου αμαρτία .
Ο συρμός κινείται...
ω τι αισιοδοξία,
επόμενη στάση....δεν με ενδιαφέρει,
ο καιρός άλλωστε είναι
αίθριος μέσα στις στοές.
Το τελευταίο βαγόνι
χαμένο στη σειρά
παρανάλωμα εκθαμβωτικό,
“λόγω ανεξήγητου βραχυκυκλώματος ”
το πόρισμα της πυροσβεστικής ,
με μεγάλη λύπη έδωσε το δίκιο .
Οι στίχοι γράφτηκαν με αναστεναγμό
φασκιωμένον με καπνό
μέσ' την φωτιά του θανατηφόρου έρωτα
στο τζάμι το θαμπό.
Το βλέμμα μας ακόμη
στα σκοτεινά κραυγάζει με πόνο
το σ' αγαπώ.
Αγγελία έβαλα στον Ερυθρό,
από βαγόνι σε βαγόνι τριγυρνώ
ντυμένος ζητιάνος σ' αναζητώ,
δεν θέλω τίποτα από σένα
μόνο το βλέμμα σου τ' αγγελικό.
Τώρα που μέσ' τον χρόνο ξεγλιστρώ.
...Haris Papassavas...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου