Αστάρωτο το φόραγε από τότε
Το καλό παλτό της
Από τότε που του αφαίρεσε το μέσα του...
Αργότερα του 'βαλε γούνα
Το φορούσε με γάντια καπέλο και τακούνια
που γυάλιζαν από ένα αχ!
Μα αυτό τουρτούριζε πάντα.
Έδειχνε τόσο υποταγμένο
όταν το κρέμαγε στο καρφί του
Κάτι βράδυα σαν αυτό ομως
Στερέωνε μιά σκάλα στον τοίχο και κατέβαινε
Γύριζε τα ρολόγια ανάποδα
Έσπαγε τις κορνίζες
Ράγιζαν τα βουλοκέρια
Παραβίαζε μυστικές διαθήκες
Άναβε πολυελαίους στα κοιμητήρια
Ξεδίπλωνε προσεχτικά το νυφικό
Και έφευγε καβάλα στη θυμωμένη βοή
Τσακίζοντας τα κλωνάρια του ουρανού
Να μην ξαναβλαστήσει πράσινο!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου