Αναμνήσεις... Σούλα Βιολάρη.

Τα κάτασπρα μαλλιά μου , σαν τα άνθη της αμυγδαλιάς,

με εμπειρίες γεμάτα

Η μορφή μου κερένια

Τα χέρια μου, με ορατές τις φλέβες, γράφουν τις αναμνήσεις

Κάθε μέρα

ο νους μου, κεντά τα ρόδα της περασμένης νιότης

Τα καστανά μεταξένια μαλλιά μου ,

τα ρόδινα μάγουλα μου

Μόνο

η φωνή μου

έμεινε , σαν αηδόνι που κελαηδάει,

στου δάσους την απέραντη σιωπή

Σαν τον ήχο του γρύλου μες στο δειλινό

Θυμήθηκα εκείνο το βράδυ που μου φόρεσες

το στέμμα και μοσχοβολούσα γιασεμί,

κι εσύ είχες την ευρωστία της νιότης

και τα δροσάτα χείλη σαν σταφύλι

Ένα χάρισμα της αιωνιότητας

Έγινα λουλούδι του κήπου σου

Σαν παραμύθι που δεν ξεχνιέται ,

στου κάστρου την πεθυμιά

Είσαι παντού

Στα χρόνια που ζήσαμε

Στο φιλί το ζεστό

Στα λόγια που είπαμε

Στο γλυκό σούρουπο

Στο τραγούδι που αγαπώ

Στα πλήκτρα του πιάνου

Στον στεναγμό μου

Στα όνειρά μου

Στο δάκρυ μου

Στο πατρικό μου σπίτι

Στη λύτρωσή μου

Στην πρώτη μας Ανάσταση

Στα στήθη μου

ο μαλαματένιος σταυρός μου

Στις χαρές και τις λύπες μου

Στο δαφνοκλάδι της αγάπης

Στη θερμή αγκαλιά μου

Μέχρι τη

δύση μου.

Σούλα Βιολάρη