Η συμπόνια της διαδικτυακής αλλοτρίωσης ... Βασιλική Α Γαβαλά.

Η φωνή σου αγκάλιασε σφικτά όλο μου το είναι 

αναστατώνοντας με όσο τίποτα άλλο 

σαν ενα κάλεσμα θεικό..

Η ιεροτελεστία αρχισε μαγικά...
Έβγαλες τα ρούχα μου 

χαϊδεύοντας με παντού παντού...
Κανένα κύτταρο μου δεν εμεινε σιωπηλό!

Ξεφώνιζαν όλα 

κι ας είχαν παραλύσει παραδομένα στη βραχνή φωνή σου
που ποιά γυναικα μπορει να μην της παραδοθεί;
Ποια μπορεί να μην ικετεύσει 

να συνεχίσει το ερωτικό πλάνεμα;
Ποιο θηλυκό δε θα στεναξει:
-ΚΙ ΑΛΛΟ ΚΙ ΑΛΛΟ;
Γι αυτό το άλλο γδύθηκε!
Αυτό ονειρευόταν...
Από ένστικτο το γύρευε...
Χωρίς αυτό δε ζούσε!

Λαχταρούσε να την πλάσεις 

σαν να ήσουν Θεός 

κι εκείνη μαλακό χώμα
που φιλοδοξούσε να παρει μιαν άλλη μορφή!
Να γίνει γυναίκα πόθος
λαγνεία κι ηδονή!

Λαχταρούσε να αλλοτριωθεί 

να γίνει υπεροχη συνουσία που λυτρώνει!
Να γίνει για χαρη σου μοναδική ονειροφαντασία!
Να γίνει εταίρα...
Να γίνει δισκοπότηρο 

να πιεις όλους τους μυστηριακούς χυμούς της!

Αχ πως ποθούσε να κατακτηθεί!
Δεν της έφθανε να κατακτήσει!
Ήθελε να παραδοθει σε κάτι που δεν ήταν, 

αλλά με τη φωνή σου γινόταν. ..
Γινόταν γοργόνα για σένα!
Μόνο για σένα νεράιδα! 

Ένιωθε πόρνη και της άρεσε!
Ένιωθε ένα τιποτα χωρίς τη βραχνή φωνή σου...

Αυτή ήταν που της αφαιρούσε 

τα γήινα πέπλα της ένα ένα..

Αυτή απλωνόταν σαν καυτός λίβας 

και την έλιωνε 

σαν κερί σπονδή στον αναπάντεχο έρωτα, 

που δεν εχει πρόσωπο και ταυτότητα, μα μόνο φωνή 

και διάθεση για τρέλες από εκείνες

που δεν αφηνουν σημαδια στο κορμί 

παρά μόνον σε αλλάζουν και σε αλλοτριώνουν 

όπως κάθε αμαρτία που στάζει ζωή κι ενοχή! 

Δυο σταγόνες γλυκές 

και πικρές σαν λιωμένη σοκολάτα 

που κανει τα χείλη μισάνοιχτα να τρέμουν 

και το κορμή να δονείται ρυθμικά 

τον δε νου να φωτογραφίζει απίθανες 

κι ανεπανάληπτες σκηνές, 

γεννήματα αμαρτωλής φαντασίας 

που όταν φεύγουν 

παίρνουν απ' το χερι μαζί τους και τη ζωή!