Στο άδειο σπίτι... Γαλανάκος Θέμης.

Μέσα στο άδειο σπίτι όλα σιωπηλά.
Ακόμα και το καναρίνι σώπασε και δεν σαλεύει.
Όλα τα έπιπλα με κοιτάζουν με απορία 

και δεν έχω κάτι να τους πω.

Πήγα να πάρω την κιθάρα 

και μου ψιθύρισε δεν έχω ήχο απόψε.
Ούτε κι εγώ είχα όρεξη να με ακούσω η αλήθεια είναι.
Το κουταλάκι σου στο πιάτο μας στέκει αμίλητο, 

έχασε την όρεξη του κι αυτό 

ενώ τα χέρια σου δεν θα το αγγίζουν πια 

και η κούπα σου στενάχωρη κι εκείνη 

αγκαλιά στην παγωμένη της πορσελάνη.

Εδώ και έξι ώρες έχουν περάσει τρία λεπτά.

Όλα αρνητικά απόψε.

Βαλσαμωμένες εικόνες μέσα μου και έξω μου.

Όλα σταματημένα εκεί που τα άφησες, 

πίσω στο πόνο εγώ και τα υπάρχοντα μας δίχως χρόνο.

Κάηκαν όλα στο αντίο σου 

κι εγώ πυρώνω στάχτες στην επαγρύπνηση της επιστροφής.

Βασίλεψε νωρίς η δύση σήμερα 

και τα πουλιά τα σκέπασε σιωπή, 

απόψε ακόμη και το φεγγάρι 

νιώθει ντροπή να ανατείλει 

και στέρησε το φως των αστεριών.

Εκεί που είσαι έχει φως ο κόσμος;
Φτάνουν ήχοι στ' αυτιά σου σήμερα;
Γιατί στον κόσμο μου σώπασαν γοερά όλα 

και κάθε χαμόγελο δάκρυσε στην γωνιά της ομίχλης.

Πόσο κρίμα να λείπεις 

στο κάθε σήμερα που θα έρθει 

και το κάθε χθες να είναι κοντά 

στο μακρινό αύριο μας.