Του άδικου χάρου... Βασιλική Α Γαβαλά.

-Αφριζε η θάλασσα φοβερίζοντάς σε ξερονήσι

σαν να ήθελε να σε πνίξει.

-Να σβήσει το άδικο, τη ντροπή λαχταρούσε

μα δεν μπορούσε...

Ο Αίολος έστελνε ξεροβόρια σοροκάδες

να διώξουν βροχές, αντοχές

ύστατες απαντοχές.

-Μα να το ξέρεις μάταια λυσσομανούσαν

τα ανθρώπινα βογκητά, οι θρήνοι υπερτερούσαν.

Εκείνα τα βασανιστικά καλοκαίρια ξεψυχούσαν

δεκαοκτώ χιλιάδων εξόριστων ανάσες

κάτω από τον καυτό, φονικό ήλιο.

-Γιούρα η θάλασσα κόχλαζε 

αγκαλιάζοντάς σε θανατερά

γυρεύοντας να βουλιάξει απεγνωσμένα

το έγκλημα, τη διχόνοια κι εσένα.

-Άγρια ήσουν ερημιά

βράχια που σχίζανε κορμιά!

-Χαρούμενες γραφές δε μ' έφαθναν ποτέ

στα κύματα σάλευαν πεταμένες

με καταδέχονταν μόνον οι λυπημένες.

-Άμοιρο άκουες λυγμούς οδυρμούς

που σμίγανε με θαλασσινή βοή

Αχ να σου πληγώνεται η ψυχή!

-Αντίκρυζες τα κύματα να στέκουν σαστισμένα

τα πετούμενα να φεύγουν φοβισμένα

αφήνοντάς σε έρμο από κελαηδήματα

από φωλιές και τιτιβίσματα.

-Άντεχες άνυδρες νύχτες με βογκητά στοιχειωμένες

-Άσωστες μαρτυρικές μέρες βασανισμένες!

Έπνιγαν χαρές γέλια με του χάρου τέλια.

-Θλιβερές σκιές νεκρών

εξόριστες στα κατσάβραχα ροβολούσαν

ενώ τις πετροβολούσαν!

-Θύματα απύθμενου μίσους, αγνωμοσύνης

επικίνδυνης αφροσύνης...

-Αχ Γιούρα να σε κατάπιναν τα κύματα

μα κάλιο έρμο να μείνεις

σαν μια φρίκη της μνήμης!