Αν ήρθε η ώρα... Θώμη Μπαλτσαβιά.

Αν ήρθε η ώρα..εγώ είμαι έτοιμη.. πάντα έτοιμη ήμουν.. 

εσύ είσαι τελικά έτοιμος να μου εξηγήσεις το βλέμμα τούτο; 

θα μπορέσεις να με κάνεις να κατανοήσω πλέον 

τι υπήρξα... τι είμαι;

Παρακολουθώ της άνοιξης τον οργασμό στα κλαδιά 

των δέντρων και φουσκώνει η ψυχή μου...μήπως έτσι 

δεν σε περίμενα κι εγώ; Κι αν κάτι μας χώριζε..ποτέ ξανά..

επειδή πια ξέρεις πως πονάει να παριστάνεις πως είσαι 

εντάξει δίχως Κυριακή...δίχως γιορτή...δίχως καλοκαίρι... 

έτσι είναι μάτια μου σαν η αγκαλιά σου είναι άδεια 

από αυτό που λαχτάρησες...εγώ το έμαθα καλά..

το αιώνιο κλειδί ψάχναμε..σε μέρη που δεν θα το 

βρίσκαμε ποτέ.. πληρώναμε με λίγη ψυχή ακόμη..

αλήθεια τι θα είχα να σου δώσω πια; κι όμως..

ακόμη και στο κατακάθι του καφέ αυτό το 

συννεφιασμένο πρωινό, βλέπω αλήθειες...

που δεν απαρνήθηκα ..απλά δεν τις είδα μέσα 

από τη σιδεριά που την καρδιά μου είχα κλείσει..

Αν ήρθε λοιπόν η ώρα..κάντο... κάντο να δω πως είναι 

η άνοιξη μόνιμη σε έναν παράδεισο που από παιδί έπλαθα...

δως μου την ερμηνεία σου..χάρισέ μου την ομολογία σου...

τι θα'μαι; δίχως καμιά υπόσχεση...αλήθεια μόνο..βάφτισέ με 

μες στης ζωής σου την κολυμπήθρα..

ήδη η άνοιξη στις φλέβες μου κυλά...έχω Κυριακή να φορώ..

έχω γιορτή να πίνω να μεθώ...το επικείμενο καλοκαίρι 

σπαράζει μες τα στήθια μου...

στο λαιμό μου κρέμεται με αλυσίδα το κλειδί..με τα χείλη σου 

πάρτο σαν πάψεις να μιλάς...μην κλείσεις τα μάτια αυτά όμως..

χρειάζομαι τούτο το βλέμμα...

ας μην αργούμε άλλο...ξοφλήσαμε λογαριασμό...

δε σε θυσιάζω άλλο...δεν θα με θυσιάσεις ξανά..