Πάλι δε σε καταδέχτηκε ο ύπνος για ακόμη μια φορά και το
γνωρίζω..μην απορείς πως μα το γνωρίζω όπως γνωρίζω
και το γιατί καλύτερα από σένα...
Πάλι έδινες τη μάχη σου..αυτή τη μάχη την οποία δεν κερδίζεις
μήτε και θα συμβεί...πάλι πολεμούσες τη μορφή μου να την
ξεχάσεις... πάλι σε στοίχειωσε η μυρωδιά μου και πέθαινες
για το άγγιγμά μου..για ακόμη μια φορά αγωνιζίσουν να πείσεις
το κορμί και την ψυχή σου πως δεν είναι υπό την κατάληψή
μου.. το μυαλό σου πως τα έχει σβήσει όλα με μια γραμμή...
Πείσε λοιπόν τον εαυτό σου πως δεν υπήρξα..πείσε τον πως έχεις
ανάσα και παλμό δίχως εμένα..πως μπορεί να χαμογελάσει...
πείσε τον πως θα ζωγραφιστεί ξανά έτσι η ευτυχία στο
πρόσωπό του...από μένα χαλάλι..εμένα δε θα με πείσεις ποτέ
άλλωστε για τίποτα από όλα αυτά..
Πάλι μάλωνες ώρες ολόκληρες και το ξέρω...μάλωνες με το
αίμα σου που έβραζε γιατί με λαχταρούσε...μάλωνες με τα
δάχτυλά σου που σε παράκουγαν και με έψαχναν..
μάλωνες με τη μνήμη σου που σου έφερνε κάθε μας στιγμή
στα μάτια σου μπροστά..θες να τη σκοτώσεις μα δε μπορείς
κι αυτό σκοτώνει εσένα..μάλωνες με τα αυτιά σου ακόμη αφού
και που τα κλείνεις...ακούς τη φωνή μου...το στεναγμό μου...
Απορείς πως τα γνωρίζω όλα αυτά; δε θα σου πω..εσύ απλά
συνέχισε τον πόλεμο στον οποίο δε θα στεφθείς ποτέ νικητής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου