Ένα βότσαλο
ήσουν στήν αμμουδιά,
σαν μετεωρίτης φάνταζες
στο βλέμμα μου!
Φιλντισένια
αναλαμπή είπα, μα
το κύμα παρασέρνει
οτι μένει απροστάτευτο!
Όσο και να
προσπάθησα, παρασύρθηκα
μαζί σου μεγάλη δύναμη η θάλασσα,
μας πήραν τ' απόνερα!
Περπατούσαμε
στον αφρό δρασκελίζοντας
δειλινά, ζωγραφίζοντας τα
πορφυρά του ορίζοντα!
Βαδίζαμε σ' άγνωστους
δρόμους, σε απάτητα μονοπάτια
του νού!
Ώσπου χαθήκαμε
περιπλανηθήκαμε σε
ανεπαίσθητους κραδασμούς
του ονείρου!
Ήταν η αλήθεια μας
ένα φτερούγισμα ψυχής
μια μαγική στιγμή
χωρίς ανασασμό.....
....Νέλλη Κουμεντάκη....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου