Ανεξίτηλο
χρώμα της προσμονής!
Συμπαντικές
ψευδαισθήσεις και
σ' αυτή την Άνοιξη!
Στην παλάμη
το σθένος καλά κρατεί
ασίγαστο μένος ο στεναγμός!
Παράλογες
σκέψεις αραδιάζει
η μνήμη, λίγο λίγο αχνοφέγει!
Φωτίζει η μέρα
απ'τις γρίλιες μα τα
χείλη στεγνώσαν!
Έχει φθαρεί απόψε
η ψυχή μου, παρασύρθηκα
στ' ανέφικτο, θ' ακολουθήσω
το αχνοφώς!
Κάπου θα βγάζει
κι αυτό μπορεί σε χαλάσματα
μπορεί στο Σταυρό!
Διογκώνεται
η σκέψη, οι στιγμές
ανιχνεύουν αξιοπρέπεια!
Μια συνέχεια
σεβασμού, στα στερνά
του απολογισμού, ίσως
...Νέλλη Κουμεντάκη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου