Έπρεπε να περπατώ στη μέση του δρόμου....
Σε λίγα λεπτά, Θα μπορούσα να διακρίνω,
τις διακεκομμένες κίτρινες γραμμές.....
Θα έβλεπα γύρω μου και θα ήμουν Τελείως μόνη...
Τόσο μεγάλη ανάγκη..νιωθω.....
Πόσα και πόσα χιλιόμετρα, δεν εξαφανίστηκαν
κάτω απ'τα πόδια μου.......
Ούτε που πήγαινα ήξερα ....ουτε τι έψαχνα να βρω....
Ίσως ...κάτι ... Για να μπορέσω να κρατηθώ....
Άτσαλες κινήσεις...Παραμορφωμενες.... σπαστικες ενέργειες
Να φύγω ;;;;;;να γυρίσω πίσω;;;;
Για να γυρίσω ...θα έπρεπε να υπάρχει λόγος...Κάποιο κίνητρο...
Να φύγω και να διαγράψω... την πολυτάραχη ζωή μου....;;;;
Απάντηση δεν μπορώ να βρω...
Γρήγορα πριν χάσω την ...αποφασιστικότητα μου......
Θα συνεχίσω το νέο μου ταξίδι....!!!
Πίσω μου όλα φαντάζουν απειλητικά....
Είχα μάθει να μη φοβάμαι μπορες... μα πέρασαν τα χρόνια
και σχεδόν έλιωσε η δύναμη μου ....όπως κατατρώει σιγά-σιγά ...
η θάλασσα τα βράχια, τα μικραινει.... τα εξαφανιζει.....
Έτσι συρρικνώθηκαν οι αντοχές μου...
Τώρα ...ακροβατώ σε τεντωμένο σκοινί, ψηλά στην κορυφή
της παγωμένης μου καρδιάς...
Δεν μπορώ ούτε πίσω να κοιτάξω ....σπαράζω ....!!!
ούτε κάτω να δω... φοβάμαι ...!!!!
θα χαθω στους γκρεμους μου.........
Έχω απομείνει δίχως δίχτυ ασφαλείας πια.......
Να ξαναρχίσω τα ίδια ...ενώ τα έζησα όλα με τα χρόνια....;;;;
Ίδια ζωή να ζω....;;;
Οι αναμνήσεις μου ....ενώθηκαν σε μία δέσμη
και μεταμορφώθηκαν σε σφαίρα ....
που σκότωσε ,όλα τα συναισθήματα μου....
Άδεια ψυχή... Νεκρό κορμί...
Συνεχίζω τον αργό βηματισμό μου ...
ακόμα στη μέση του δρόμου σχεδόν σέρνομαι πια.......
Χάρτινα τα όνειρά μου..... από άμμο......
φτιαγμένη η ζωή μου... Χάθηκαν όλα.....
Πως μπορώ να βάλω το τέλος μιας εποχής....!!!!
και το ξεκίνημα μίας άλλης....;;;
Ελπίδα και πιστη στο φως Του Θεού μας;;;;
Ενστικτο αυτοσυντήρησης;;;;.... ελπίδα....Ίσως και πείσμα.....
Θα κρατηθώ από το σημερινό φως του ήλιου, που χαράζει...
και με κάνει να νιώθω δυνατή....Ακριβώς αυτό θα κάνω....
Όσο δυναμώνει το φως του...
Τόσο πιο δυνατή θα γίνομαι κι εγώ.....
Δεν δέχομαι την ήττα μου ,θα νικήσω .........
τα πάντα γύρω μου ........τους εχθρούς μου θα τους αγαπήσω...
Όπως αγαπάω εμένα....Όπως αγαπάω την ελπίδα...
που μου έδωσαν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου....
Κάπου μακρύτερα από εμένα ,άκουω τους θορυβους....
της πόλης να θεριεύουν......
Αδυσώπητη πραγματικότητα της ζωής....
μεγάλα τα κύματα που μας χτυπάνε....
Μήπως αυτή... όμως είναι η ομορφιά της...;;;;
πολεμιστές είμαστε, κερδίζαμε μάχη- μάχη τα τερτίπια της.....
Αφήνω πίσω.... το μωλωπιασμενο μου παρελθόν .....
Πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει .......
Άραγε αυτή είναι η ουσία της ανθρώπινης νοημοσύνης....;;;;;
Να προσαρμόζεται ...και να εξελίσσεται αδιάκοπα....;;;
Άνθρωποι που νίκησαν τα πάθη του... τους πoνo τους ....
τις αδυναμίες τους... και τις αγάπες τους ακόμα.....
Άνθρωποι είμαστε ...ήρωες... γινόμαστε ....
σε ευχαριστώ μεγάλε δάσκαλε... ΖΩΗ.......
Η ανηφόρα σου, έγινε ανεμόσκαλα....
στο ανέκφραστο παρελθόν, που αφήνω πίσω μου πια....
Στόχος μου, να ζω.......Στη χούφτα του χρυσού ονείρου ......
που λέγεται:::::Σήμερα.... τώρα..... στιγμή.....!!!!!!
...Κατερίνα Κοτσιλίτη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου