Ακροβατώ
σε φάλτσα απογεύματα,
στο πέρασμα του δειλινού,
στη μυρωδιά του βασιλικού!
Τα πρωινά
παρασύρομαι στην
υπομονή της βουκαμβίλιας,
αναπολώ το χρώμα της φωνής σου!
Τα μεσημέρια
μελωμένα του ήλιου τα χάδια,
συγοτραγουδώ στο ρυθμό
των τζιτζικιών!
Ο νους ταξιδεύει
σε' κείνο το μοναδικό φιλί,
ανατρίχιασμα έμοιαζε στη ψυχή μου!
Κι εκείνο
το άγγιγμα του χεριού σου
το κράτησα για τις νύχτες,
να παραμιλώ στις σιωπές μου!
Εκεί στου φεγγαριού
την κατάνυξη, στων άστρων
την αβεβαιότητα, θα είμαι εκεί
να μετρώ τις ώρες τις αντοχές μου!
Στο εκρεμές του χρόνου,
να αιχμαλωτήσω το βλέμμα σου
...Νέλλη Κουμεντάκη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου