Δέντρο γεννήθηκα ...Μαρια Νικολαου

...Κι ύστερα μ' εψαχνες σε υγρούς δρόμους,

κι εριχνες πέτρες πίσω σου, 

σα να 'χες βγει από κείνο το παραμύθι με τον πρίγκιπα 

που αναζητούσε την αγαπημένη του στο δάσος.

Μα δέντρο ήμουν, 

και μέσα απ τα πυκνά μου κλαδιά, 

τον πόνο σου έβλεπα κι εχανα τις ανάσες μου.
Ώσπου μ αντικρισες λιποθυμη στο νοτισμενο χώμα, 

και χούφτα έγινες όλος όταν μ αγκαλιασες.

Κι εκλαιγες. 

Θυμάμαι που εκλαιγες δυνατά...μελυγμούς.
Κι εσερνες πίσω σου σκοινί με κόμπους τα λάθη σου.
Και τώρα κλαις.

Σε βλέπω πίσω απ τα σκοτάδια μου, 

μα δεν μπορώ τα δάκρυα σου να σκουπισω.
Το αίμα σου φοβάμαι μήπως με βάψει κόκκινη και σε τρομάξει.