Φταίω... Στέλλα Βρακά.

Η λογική μου

ο παθιασμένος κατήγορος 

με ανεβάζει στο εδώλιο.
Για όλα φταις, μου φωνάζει ενοχές.

Φταίω για την καταιγίδα

που γίνεται θάλασσα.

Φταίω για το σπουργίτι 

που δανείζεται την φωλιά.

Φταίω γιατί η φωτιά 

δεν σβήνει μόνο με νερό.

Ακόμα και για τις ασέληνες νύχτες. 

Μα πάνω απ' όλα 

για κείνα τ' αστέρια φταίω 

που ανταλλάσουν τον ουρανό με τον βυθό.

Καρτερικότητα 

μιλάνε οι χειμώνες.

Όχι δεν είναι καρτερία υπομονής.

Είναι μια ανακωχή έχθρας

ανάμεσα χειμώνα κι άνοιξης.

Ξυπνοκοιμάμαι.

Οι βροχές μου με πετούν στα κύματά μου.

Υπηρέτρια γίνομαι 

χωρίς την θέλησή μου

του Μάγου Λόγου

ξοδεύοντας την δύναμή μου....

προσδοκώντας 

βαθειές ρίζες ζωής σε θαλάσσιο χώμα.

Υπηρέτρια χωρίς όραση 

του Μάγου Λόγου

που κοιμίζει μόνο για λίγο

τον πόνο τον μη βασταζόμενο

ορίζοντας τον υποκριτικά 

σε πόνο απλού περιπάτου.

Υπνωτίστηκα

όταν γνώριζα πρώτη φορά 

το σεντόνι σου άδειο

να κοιμηθώ παρέα του.

Κοιμήθηκα.

Ναι λογική μου παθιασμένε κατήγορε.

...Στέλλα Βρακά...