Να φεύγεις.
Να φεύγεις όταν δεν σε κρατάνε, να φεύγεις όταν σου ζητούν
τον ουρανό με τ’άστρα για να μείνουν.
Να φεύγεις όταν πρέπει να πληρώνεις για την αγάπη.
Να φεύγεις όταν ξαπλώνεις και γύρω σου διάσπαρτα χορεύουν
τα ρήματα θέλω, ζητώ, απαιτώ, χρειάζομαι…
Αυτό δεν είναι αγάπη, είναι τραπεζική συναλλαγή και μάλιστα
κακή. Ποτέ δεν βγαίνεις κερδισμένος παρά μόνο χαμένος.
Ποτέ δεν παίρνεις πίσω το κεφάλαιο, ίσα – ίσα που όλο αυτό
παίρνει μια τρομακτική τροπή.
Βάζεις το κεφάλι σου σε ένα δίσκο και το χαρίζεις.
Όταν ξεκινά ένας έρωτας, χάνεται η ανθρωπότητα, εξαφανίζεται
ο κόσμος, αδειάζει η θάλασσα, δεν βλέπεις τίποτα μπροστά σου,
μόνο αυτά τα δύο μάτια που γέμισαν ξαφνικά
το δικό σου σύμπαν
Ο ένας ρουφάει τον άλλον, ο ένας γίνεται ένα με τον άλλον,
τα τέσσερα πόδια γίνονται δύο, οι δύο καρδιές μία και όταν
κάποια στιγμή προσπαθεί ο ένας να δραπετεύσει τότε το σοκ
αποκόλλησης είναι τόσο ισχυρό που ο ένας πεθαίνει
για να αφήσει τον άλλον να ζήσει.
Και ξαφνικά σε έναν θάλαμο κρύο και παγωμένο ξαπλωμένος
σε μια λαμαρίνα και ένα καρτελάκι να κρέμεται σαν ταυτότητα
από το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού που αναγράφει...
...Νίκη Ταγκάλου / Niki Tagalou...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου