Τις προάλλες παρακολουθούσα δύο παιδιά που τσακώνονταν.
Ως συνήθως, μάλωναν για κάτι ασήμαντο. Ο διάλογος ήταν
κάπως έτσι: “Είσαι βλάκας!” “Κι εσύ το ίδιο!” “Όχι όσο εσύ!”
“Αλήθεια; Έτσι νομίζεις;” Όταν τελείωσε αυτή η λογομαχία,
χώρισαν, ακολουθώντας διαφορετικούς δρόμους.
Όταν επέστρεψα στο ίδιο σημείο, δέκα λεπτά αργότερα, τα
παιδιά έπαιζαν πάλι μαζί, έχοντας ξεχάσει εντελώς το επεισόδιο.
Ούτε μούτρα, ούτε πληγωμένος εγωισμός, ούτε μομφές,
ούτε σκάλισμα του παρελθόντος, ούτε αντεγκλήσεις.
Μετά από μια σύντομη και ειλικρινή ανταλλαγή αρνητικών
συναισθημάτων και ένα ακόμη πιο σύντομο χρονικό διάστημα
για να ξεθυμάνουν, τα παιδιά είχαν ξεχάσει τα πάντα.
Τα παιδιά είναι σαφέστατα πολύ πιο ανεξίκακα από τους
μεγάλους. Κάπου στο δρόμο προς την ενηλικίωση φαίνεται ότι
γινόμαστε ειδικοί στο να κρατάμε κακία, να υπερπροστατεύουμε
το ευάλωτο Εγώ μας και να μη συγχωρούμε.
Αποθηκεύουμε στη μνήμη μας λάθη και αδικίες και είμαστε
έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να τα χρησιμοποιήσουμε σαν
πυρομαχικά. Γινόμαστε επιδέξιοι αντιρρησίες, με ακλόνητη
άποψη για το τι είναι σωστό. Είμαστε αποφασισμένοι να
κερδίσουμε την κάθε μάχη, κι όταν δεν την κερδίζουμε,
αρχίζουμε αμέσως να σχεδιάζουμε την εκδίκησή μας.
Η συγχώρεση έρχεται μόνο όταν καταφέρνουμε να ταυτιστούμε
με τους άλλους και να παραδεχτούμε ότι έχουμε κι εμείς
αδυναμίες και την ίδια δυνατότητα να κάνουμε λάθη. Όλοι
Απόσπασμα από το βιβλίο του Leo Buscaglia
Γεννημένοι να αγαπάμε Στοχασμοί για την αγάπη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου