Γεννήθηκα να πονώ κι για να τυραννιεμαι
Την ώρα που σε γνώρισα βαριά την καταριέμαι
Με πόνεσες και δεν το ξεχνώ που τόσο έχω κλάψει
Να γίνει η καταρα μου, φωτιά να σε κάψει
Και αν έκανα μιά ζωή που πάντα την μισούσα,
για όλα ευθύνεσαι εσυ Μου έκλεψες αυτή που αγαπουσα
Θα το φωνάξω σαν τρελή, ο κόσμος να το μάθει
Τα βάσανα που πέρασα εξαιτίας του τα έχω πάθει
Τι ήθελε το γραμμένο μου,να ηξερα, από μένα να σε γνωρίσω ;
Ανάθεμα την ώρα κι την στιγμή, που μου είπαν τα καλύτερα για
σένα όλοι αυτοί κι αμέσως έριξε καταιγίδες απο μαύρη βροχή.
Ποτέ δεν με αγάπησες, ούτε με σεβάστηκες σαν μάνα των
παιδιών σου. Σήκω πάνω, κάτσε κάτω ήταν το κυρηγμα σου.
Επειδη ήμουν ´αξια του εαυτού μου, ζήλεια σε είχε πιάσει.
Με υποτιμούσες κάθε ευκαιρία. Μονο αυτό σε είχε κυριέψει.
Με πόνεσες κι δεν το ξεχνώ που τόσο έχω κλάψει
Θάλασσα δικιά μου έχτισα που με κάθε δάκρυ έχω ράψει
Εντωμεταξύ μου έκτισες ένα τσιμεντένιο τοίχο
Εγώ σε συγχώρεσα μα δεν πρόκειται να το ξεχάσω
Βλέπεις υπάρχουν μερικές σκηνές που μου
είναι δύσκολο από το μυαλό να σβήσω.
Marw Petrina...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου