Αυτό που έχουμε ανάγκη δεν είναι κάποιος να μας λύσει τα
προβλήματα. Είναι κάποιος που θα τα μειώσει, θα μας ελαφρύνει
την καρδιά με μια μόνο κουβέντα. Ένα καλό λόγο.
Μία γλυκιά σιγουριά στη φωνή πως όλα θα πάνε καλά.
Να ακούσεις πως κάποιος είναι εδώ για σένα. Τίποτε άλλο.
Όλα τότε θα μοιάζουν πιο ανάλαφρα, πιο εύκολα.
Μια μόνο κουβέντα αρκεί.
Όταν μοιράζεσαι πράγματα, από μόνο του αυτό είναι αγχολυτικό.
Όταν τα κουβαλάς μόνος σου είναι ασήκωτο το φορτίο.
Η μοναξιά της δύναμης σου, είναι η πιο αβάσταχτη.
Εσύ να τα κάνεις όλα, εσύ να τα φροντίζεις,
εσύ να τα προλαβαίνεις, εσύ να θυμάσαι και να τρέχεις
κάθε ώρα, να πανικόβάλλεσαι σε σκέψεις και ωκεανούς
από άγχη, να μην κοιμάσαι καλά, να ξυπνάς με ένα κόμπο
στο στομάχι, να συνεχίζεις γιατί δεν έχεις το δικαίωμα να πάψεις.
Και στο τέλος της μέρας να καταπίνεις όλα αυτά που συνέβησαν,
να ξαπλώνεις στον καναπέ και να μην έχεις έναν άνθρωπο
να σου φέρει ένα ποτήρι νερό.
Είναι απάνθρωπο το ξέρω, είναι τραγικό.
Να μην μπορείς να πεις, θέλω ένα ποτήρι νερό.
Να μην έχεις κάποιον, να σου βάλει μία κούπα ζεστό γάλα.
Να είσαι άρρωστος και να μην μπορείς να φτιάξεις ένα τσάι.
Να σηκώνεσαι να βάζεις και από τη κούραση να το χύνεις.
Και αυτή η σταγόνα από το ποτήρι, είναι η σταγόνα
που η δύναμη της μπορεί να σπάσει και βράχο.
Είναι η σταγόνα που πίνεις και πνίγεσαι, δεν ξεδιψάς.
Είναι ακριβή η πληρωμή για μια τέτοια δύναμη
και πολύ μοναχική. Δεν την αντέχουν όλοι.
Όσοι όμως την άντεξαν έγιναν πέτρα συναισθηματικά
και σωματικά. Δεν ξέρω αν άξιζε η θυσία, ξέρω όμως
πως ήταν μια πολύ δύσκολη συμφωνία με τον εαυτό τους,
η μοναξιά της δύναμης τους.
Σε ευχαριστώ πολύ Γιάννη μου!
ΑπάντησηΔιαγραφή