Πηγαινοέρχομαι σε δρόμους
εκπρόθεσμων υποθέσεων.
Μπορεί και να προλάβω το δάσος.
Ξεσπιτωμένη απ' την θάλασσα
περιφρονώ την ομορφιά
του ανεμπόδιστου.
Ανάμεσα στην βροχή και στον άνεμο
ζαρώνει το φουστάνι μου.
Η κιθάρα δεν έχει όνειρα να παίξει.
Όλες οι μνήμες μέρες
στην απουσία του φωτός
κουράζουν τα πόδια μου.
Κάποια στιγμή χθες ή προχθές
νόμιζα πως κάποιος με ζητούσε.
Κανείς δεν ήταν
μονάχα η καταχνιά της σακατεμένης
παιδικότητας.
Δε μένει κανείς εδώ.
Μην με ψάχνετε Μαθήματα
στην πολιτεία που ολοκάθαρο νερό
δεν μπόρεσα να βρω.
Στέκομαι στην σκάλα
με το σακατεμένο του εδάφους.
Φλυαρεί φως ο ουρανός
και απαιτεί το παρόν μου
...Στέλλα Βρακά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου