Εκείνο το κόκκινο φόρεμα το κράτησα...
Τα ίχνη των χεριών σου, εκπέμπουν φως,
καθώς δειλά με κράτησες στο πρώτο ραντεβού.
Δεν ήξερες πως να με κρατήσεις...
Αδέξιες κινήσεις και εγώ ήξερα...
Το τρέμουλο των δαχτύλων σου σε πρόδιδαν.
Και το σώμα ήθελες ν' αγκαλιάσεις.
Αργότερα μου είπες...
_ Δεν ζήλεψα ποτέ άνθρωπο, όσο εκείνο...
το κόκκινο φόρεμα, γιατί άγγιζε το δέρμα σου.
Γιατί σε αγκάλιαζε την ώρα που εγώ σε ποθούσα.
Μέσα σε αυτό το κόκκινο φόρεμα,
θροίζουν πάθους αναμνήσεις πιο κόκκινες
από το χρώμα που το βάψαν...
Ανέγγιχτα πάθη πρώτης συνάντησης
αναδύονται φωτεινά κάθε φορά
που το βλέμμα μου νοσταλγικά το κοιτά.
Απών εκείνος ο Έρωτας...
Σημάδια παντού φωτεινά.
Πρώτη συνάντηση!
Το κόκκινο φόρεμα ποτέ δεν έγινε παλιό.
Φοβήθηκε η λήθη τα ανέγγιχτα πάθη.
Σεβάστηκε ο χρόνος τα πρώτα
αδέξια αγγίγματα που γράφτηκαν πάνω του...
Ενώ το σώμα μέσα του έφεγγε κόκκινο πάθος.
Από το βιβλίο μου: "Δραπετεύουσες Σκέψεις"
Εκδόσεις ΚΟΡΟΝΤΖΗ, 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου