Θεατρική παρωδία... Χρύσα Θυμιοπούλου.

Μην κοιτάς που χαράχτηκα στον τοίχο της μοναξιάς, πορτραίτο γίνηκε ο ξεβαμένος καμβάς της καρδιάς...

Σαν πλαστελίνη κύλισε πάνω στο πρόσωπο μου η κόρη του βορρά κι ας κονταροχτυπιούνται τα παραθυρόφυλλα της απόκοσμης λησμονιάς, ένα πράγμα να θυμάσαι πως στον Βαρδάρη κάθε βράδυ κάνω συντροφιά, και 'κείνος λίγη μαστούρα με κερνά, για να κάψω μέσα μου του κόσμου την αδυσώπητη βρωμιά...

Τζίγκινο βαρέλι τα ρούχα έγιναν κουρέλι, ο δρόμος μας πήρε τέλος και ο πόνος μου στα δυο κομμένος...

Πεθύμησα την υγρασία των χειλιών σου, μαρμάρινη η ψυχραιμία των χεριών σου... Ακούω κλάματα στο βάθος και εσύ έμεινες χωρίς την κόρη μας μονάχος...

Γεννήθηκε η Λυδία της αγάπης μας η ευτυχία και εσύ τις έπλεξες στεφάνι, να πορεύεται στο πέλαγος μονάχη...

Γύρισε πίσω τον χρόνο και χάρισε μου τον έρωτα σου και μόνο, εκεί κόψε το νήμα της ζωής μας και τα άλλα ας γραφόταν στον μύθο μιας ιστορίας...

Πόσα μάτια σε κράζουν, πόσα χέρια τον τάφο σου σκάβουν, θρηνώ που κλαίς στου εγωισμού σου την τραγωδία, κοίτα να δεις πως έπλασες την ζωή μας σε μια θεατρική παρωδία...

Πρόβες κομμένες μου είχες πει, ξάπλωσα για λίγο τον ύπνο πήρα τον βαθύ, μα του μυαλού σου η σχεδία άλλη είχε πορεία και το καράβι είναι άδειο που πας καπετάνιε δεν βλέπεις πως της θάλασσας οι ύαινες θα σε φάνε...

Χρύσα Θυμιοπούλου: Συγγραφέας-Ηθοποιός.

8/6/2021 Νομικά κατοχυρωμένο

(Όποιος θέλει αφαιρείται από την ετικέτα το σέβομαι).