«Κάποτε ρώτησε κάποιος νεαρός έναν γέροντα τι σημαίνει να αποκτήσει κανείς πληρότητα. Ο γέροντας συμφώνησε να τον βοηθήσει να καταλάβει αυτό που και ο ίδιος είχε κατακτήσει από τη ζωή. Στην αρχή, λοιπόν, ο γέροντας του ζήτησε να περπατήσουν μαζί ως τον κοντινό ποταμό.
Μόλις έφτασαν, του έδωσε δύο πέτρες. Μια μεγάλη και μια μικρή. Στη συνέχεια του ζήτησε να πετάξει με όλη του τη δύναμή στο νερό πρώτα τη μικρή πέτρα. Ο νέος το έκανε.
Έπειτα του ζήτησε να πράξει το ίδιο και με τη μεγάλη.
Αφού πέρασε λίγη ώρα, ο γέροντας ρώτησε τον νεαρό τι παρατήρησε, καθώς πια βυθίστηκαν στο νερό και οι δύο πέτρες.
Έπειτα του ζήτησε να πράξει το ίδιο και με τη μεγάλη.
Αφού πέρασε λίγη ώρα, ο γέροντας ρώτησε τον νεαρό τι παρατήρησε, καθώς πια βυθίστηκαν στο νερό και οι δύο πέτρες.
Ο νεαρός του απάντησε πως η μικρή πέτρα, έφυγε ελαφριά, ταξίδεψε μακρύτερα κι όταν τελικά έπεσε στο νερό, έκανε έναν μικρό κυματισμό, μια μικρή αναταραχή στα νερά του ποταμού κι έπειτα χάθηκε γοργά στον πάτο του. Δε συνέβη το ίδιο όμως με τη μεγάλη πέτρα, σχολίασε ο νέος. Εκείνη έφυγε βαρύτερη, ταξίδεψε κοντινότερα, μα όταν, τελικά, έπεσε στο νερό, προκάλεσε μεγαλύτερο κυματισμό, σημαντικότερη αναταραχή στον ποταμό κι έπειτα βυθίστηκε αργά στον βυθό του.
Τότε ο γέροντας τον κοίταξε βαθειά στα μάτια και του είπε : «Όπως η μικρή πέτρα, έτσι να μην είναι τα λόγια σου στους ανθρώπους, να μη ταράζουν την ψυχή τους ανώφελα, επειδή απλά έφυγαν από σένα κι ήθελαν οπωσδήποτε να ταξιδέψουν κάπου. Δε χρειάζεται να πρέπει να φτάσουν μακριά και γρήγορα, μόνο και μόνο για να προκαλέσουν θόρυβο και αγώνα ταχύτητας με τους άλλους. Τέτοια λόγια βυθίζονται γρήγορα και χάνονται στα έγκατα της ψυχής.
Όπως η μεγάλη πέτρα να είναι τα λόγια σου, να ταξιδεύουν αργά, χωρίς να ταράζουν άσκοπα την ψυχή των διπλανών σου κι έτσι να πέφτουν σε κοντινές αποστάσεις,όσο κι εκείνοι να μπορούν να φτάσουν. Τα λόγια σου, σα τη μεγάλη πέτρα να δημιουργούν μεγαλύτερους κυματισμούς στα λιμνάζοντα ύδατα του μυαλού τους, ενώ καθώς βυθίζονται στην ψυχή τους, να το κάνουν αργά, ως βάλσαμο που τους θεραπεύει».
Όπως η μεγάλη πέτρα να είναι τα λόγια σου, να ταξιδεύουν αργά, χωρίς να ταράζουν άσκοπα την ψυχή των διπλανών σου κι έτσι να πέφτουν σε κοντινές αποστάσεις,όσο κι εκείνοι να μπορούν να φτάσουν. Τα λόγια σου, σα τη μεγάλη πέτρα να δημιουργούν μεγαλύτερους κυματισμούς στα λιμνάζοντα ύδατα του μυαλού τους, ενώ καθώς βυθίζονται στην ψυχή τους, να το κάνουν αργά, ως βάλσαμο που τους θεραπεύει».
Ο νεαρός άκουσε προσεκτικά. Κι έπειτα ρώτησε: «Και με τους λογισμούς μου τι να κάνω, γέροντα; Αυτοί είναι που με καταπνίγουν. Δε μπορώ να τους ξεφύγω, υποφέρω κι έτσι οδηγούμαι σε παρόρμηση να μιλώ».
Κι ο γέροντας, χαμογέλασε κι αποκρίθηκε: «Οι λογισμοί σου, γιε μου, να 'ναι σα τη μικρή πέτρα. Να ταξιδεύουν το γρηγορότερο μακριά από τον νου σου, να φεύγουν ελαφριοί κι όταν βυθίζονται στην ψυχή, να μη σε ταράζουν. Να πέφτουν γρήγορα στον βυθό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου