Κρασί παλιό αποθύμησα, απόψε για να πιώ
Να στέκει και ο χρόνος αντίκρυ μου, μαζί του να μιλώ
Ας σμίξη το νέκταρ το γλυκό, με της καρδιάς το μπρούσκο
Να γίνει ο πόνος ομορφιά, μεγάλη αλήθεια, να γίνει η ψευτιά
Να βρει χαρά και γούστο.
Σε ένα ποτήρι κοίμισα, θύμησες νοσταλγίες
Χαρές μεγάλες και μικρές, κι'απόκρυφές μου προσδοκίες
Αναμνήσεις μακρινές και τωρινές,
με πορφυρό βελούδο τυλιγμένες
Και με ασημί και με χρυσό σατέν,
μ'ανταύγειες ντυμένες.
Θύμισες γλυκές γλυκόπικρες, με πίστη και αισιοδοξία
Και αναμνήσεις κάποιου παλιού καιρού
με όνειρα και φαντασία
Άλλες ζωντανές και άλλες λιγοθυμησμένες
Και άλλες θαμπές και ξεβαμμένες
Προβάλλουν πάντα απρόσκλητες
Μία συντροφιά ζητάνε
Όμως γρήγορα από μιά γρίλια αθόρυβα
Φεύγουν παραπατάνε.
Με θύμησες ζει ο άνθρωπος, πάντα όπως και να'ναι
Πότε καλές και χαρωπες, με μελι ζυμωμένες
Πότε κακές και οδυνηρές, και με πληγές,
πολύ βαθιά ανοιγμένες
Θύμησες νεανικές και γερασμένες,
στον χάρτη του μυαλού σαν ένοικοι
Πάντα εγκατεστημένες.
Εικόνες με χαμόγελο και γέλιο
Ζωντανές στιγμές, στο ακέραιο και τέλειο
Φωτογραφίες ασπρόμαυρες
Κι' άλλες με χρώμα φωτισμένες
Όλα, στον Αργαλειό του χρόνου υφασμένα
Πότε με χρυσές κλωστές
Και άλλοτε με νήμα
Στην μυλόπετρα του χρόνου, που δεν σταματά
Όπως της θάλασσας το μανιασμένο κύμα.
Πολλοί τον χρόνο είπανε, άρπαγα και πονηρό
Δεν του δωσα όμως εγώ
Άσχημους χαρακτηρισμούς
Αν παραπάτησα και γλίστρησα
Φταίω μόνο εγώ, γιατί δεν πρόσεξα
Αν ορθοπόδησα είναι τιμή μου
Έζησα αισιόδοξα, την κάθε μιά στιγμή μου
Με καθαρή τροφή και με κρυστάλλινο νερό
Με του Θεού τις ευλογίες, και τους τόσους οικτιρμούς.
Για μένα ο χρόνος ητανε και είναι
Προμηθευτής και δωρητής
Δικά μου πάντοτε τα σφάλματα και λάθη
Καλύτερος γίνεται ο άνθρωπος
Σαν περάσει από του χρόνου τον τροχό
Τόσα πολλά έχει να μάθει
Απ'τα δικά του πάθη
Πολυνίκης "Κίκης" Λαζούρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου