Τόσες αγάπες ξέχασες, πόσες σε
λησμονήσαν,
έρωτες που κρατήθηκαν στα μάτια
μια στιγμή, που σου εφάνη αιώνας...
Όνειρα πόσα ύφανες κι έσπασε το υφάδι.
Πάντρευες ήλιο κι ουρανό, το φώς με το
σκοτάδι,μα την αυγή η κάμαρα
άδεια γωνιά εφάνταζε, παράθυρα και πόρτες
σφαλιστά, και συ φυλακισμένος.....
Αλλάζανε οι εποχές,
χανότανε η ομορφιά,
ταξίδια ατάξιδευτα έγινε η ζωή σου....
Ανήμερες οι θάλασσες του νου, δεμένα τα καράβια,
τόλμη δεν είχες και ορμή,
τους κάβους για να λύσεις, για να σηκώσεις άγκυρα
και ρότα να χαράξεις..
Πόσο γλυκειά είν η ζωή, πόσο πικρή η ζήση
να είχες λύρα Απόλλωνα κι αηδονιού φωνή
για να το τραγουδήσεις!
Μα ξάφνου μπρός σου στάθηκε, κόρη με ξέπλεκα
μαλλιά, αγέρωχη, πανέμορφη, τον νου σου
συνεπήρε.
Εγώ είμαι η θάλασσα, εγώ οι κάμποι κι οι πλαγιές,
οι ουρανοί, τα δάση,
μαζί θα ταξιδέψουμε, στις ομορφιές του
κόσμου.
Να δεις είναι όμορφη η ζωή, η ζήση είν δικιά σου
ΠΟΙΗΣΗ το υφάδι που έσπασε
και στίχοι τα παιδιά σου!!
Έτσι εγεννήθει ο πρώτος ποιητής... από την
λάμψη μιας στιγμής, ακτίδα που αψήφισε τον ήλιο
και εφώλιασε στην άχαρη ζωή του
και δεν λησμόνησε άνθρωπος ότι και αν
ετράγούδησε η πένα κι η ψυχή του.
...Φαιδρα Καψωμενακη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου