Εγώ αγάπη μου της ζωής μου τη στράτα
τη διάβηκα με πόδια γυμνά
με σεβασμό στη νοτισμένη γη
λατρεύοντας τη μυρωδιά του αγνώστου.
Τα χέρια μου αγκάλιαζαν της μυγδαλιάς τ’ άνθη
κι ας μας πρόδιδε ο χειμώνας.
Στη γέννα της νέας μέρας χόρευα
σιγοτραγουδώντας στον ήλιο
και τα βλέφαρά μου πετάριζαν
στον ερχομό των χελιδονιών.
Εγώ αγάπη μου σε νερό θαλασσινό
βάφτιζα κάθε Αύγουστο την ψυχή μου
να ξεκινά απ’ την αρχή αλαφριά από κρίματα
και της αλμύρας το πουκάμισο φορούσα κατάσαρκα
να ‘χεις τη θάλασσα στα χείλη σου σαν με φιλάς.
Τ’ άστρα κατέβαζα απ’ τον ουράνιο θόλο
και τα κεντούσα στο προσκέφαλο
να ΄χει η νύχτα μου φως
κι ο έρωτας σκιά στης κάμαρης τον τοίχο.
Εγώ αγάπη μου τον πόνο μου πάντα
τον έντυνα με κουρέλια παλιάτσο
και στα στενά της γης τον έστελνα
να μαζεύει τα γέλια του κόσμου
να μου σκεπάζουν τα δάκρυα
και τις βαθιές χαρακιές της καρδιάς
τις άφησα ρυάκια να γίνουν να βρίσκει δρόμο
το νερό της βροχής να κυλά
για να ξεπλένει τις θύμησες
και να ξεδιψά το σκονισμένο μου χαμόγελο.
Εγώ αγάπη μου στον κόσμο αυτό
περπάτησα με το κεφάλι ψηλά
ακόμα κι όταν είχα τα φτερά μου σπασμένα
και μια κραυγή χάρισα σε κάθε αποχαιρετισμό
ν’ αντηχεί στα ουράνια η σκέψη μου
ίσαμε να πετάξει ψηλά η ψυχή μου
Στον φακό ο πάντα ξεχωριστός, μοναδικός κι αγαπημένος
Συγκλονιστικό πραγματικά!
ΑπάντησηΔιαγραφή