Μπήκε σαν σίφουνας μες στο βαγόνι του τρένου
δευτερόλεπτα πριν κλείσουν οι πόρτες
Φορούσε μια ολόσωμη φόρμα
και μια λεοπάρ γούνα κοντή
που αγκάλιαζε ανεπιτήδευτα σαν χάδι το υπέροχο κορμί της,
ψηλοτάκουνη γόβα και ήταν τόσο όμορφη
τα μάτια μου Θεέ μου...
Άκουσα την γρήγορη ανάσα της από το τρέξιμο,
μέθυσα από το υπέροχο άρωμα της,
ένιωσα έντονα την παρουσία της,
θαμπώθηκα από την απαράμιλλη ομορφιά της.
Το ίδιο συνέβη θαρρώ και με τους υπόλοιπους μέσα στο τρένο,
πως αλλιώς θα μπορούσα να εξηγήσω το γεγονός ότι ο κόσμος
άνοιξε σαν βεντάλια γύρω της και όλοι την κοιτούσαν
με θαυμασμό σαν έργο τέχνη κάποιου μεγάλου γλύπτη...
Εκείνη κοίταζε σαστισμένη,
η όλη κατάσταση της προκαλούσε έναν μικρό πανικό,
μέχρι που οι ματιές μας συναντήθηκαν,
με πλησίασε γοργά με κοίταξε με ένα βλέμμα ικεσίας
που έλεγε σώσε με δεν αντέχω...
Σαν να την γνώριζα χρόνια,
αγκάλιασα προστατευτικά τους ώμους της
λέγοντας χαμηλόφωνα το όνομα μου.
Εκείνη ένιωσε μια πρωτόγνωρη ασφάλεια
και μου απάντησε Νεφέλη.
Δεν ανταλλάξαμε άλλη κουβέντα
όμως οι ψυχές μας μιλούσαν και έλεγα πολλά.
Στην επόμενη στάση με κοίταξε στα μάτια ευγενικά
μου είπε χαμηλόφωνα ευχαριστώ,
κατέβηκε αθόρυβα και απομακρύνθηκε
μέσα στο πλήθος του σταθμού...
Πως σε μια ζωή γεμάτη,
δημιουργείς ένα απέραντο κενό...
σε τόσο λίγο χρόνο... Θεέ μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου