Ανεβαίνω τον δρόμο της ανησυχίας.
Όλο μου ζητάει να πληρώσω
αυτός ο δρόμος.
Κι όλο τους οβολούς μου
καταθέτω
και ποτέ δεν ξεχρεώνω.
Μην σε νοιάζει.
Αύριο θα ξαναπάω σχολείο.
Αυτά που με βαραίνουν
αυτά που δεν με αφήνουν
να ξαποστάσω
να διδαχτώ πως να τα αφήσω
στις σπλαχνικές αγκαλιές
του δρόμου της ησυχίας.
Κάποιος μου 'πε
πως εκεί που τελειώνει ο δρόμος
του "απόκαμα"
αρχίζει ο δρόμος της ησυχίας.
Ξέρεις δεν μου φαίνεται
καθόλου παράξενο.
...Στέλλα Βρακά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου