Ξεστράτισαν τα βήματά σου στο βάθος.
Εχάθης μες στης βροχής το σκότος.
Καταρράχτης τα δάκρυά σου,
πότισαν τη στείρα γη σου
και χάρισαν ζωή και δέος.
Εβγήκαν νέες ρίζες,νέα δέντρα
που κράτησαν στο χώμα γερά.
Ταξίδεψαν τα όνειρα μαζί σου,
διψασμένα κι αυτά σαν την ψυχή σου.
Βλάστησαν άνθη, θυμωνιές,
στα βήματά σου συντροφιές.
Φθάσανε ως την θάλασσα
κι ενώθηκαν μ'άλλες ζωές.
Αργά αργά του πόνου περπατήματα
Άφησες πίσω σύννεφα και κύματα.
Φωτιές,λυγμούς,καταστροφές,
του χωρισμού σου μαύρες εποχές.
Σ'έζωσαν φλόγες,σ'έκαψαν φωτιές.
Δίψασες,πείνασες,πόνεσες δίχως να φτες.
Μα τ'άφησες όλα πίσω σου στο χθες.
Ντύθηκες ελπίδα,έλεος κι απαντοχές.
Τώρα περνάς μόνη τα δειλινά,
πλάι στη θάλασσα μ'αγνάντι τα βουνά.
Στέρεη η ματιά,σκότεινη η καρδιά.
Ψάχνει στη νέα βλάστηση,να βρει παρηγοριά.
Ο έρωτας κοιμήθηκε μαζί σου από βραδίς.
Και δέχτηκες το χάδι του κι ένα φιλί νωρίς.
Για να ξυπνήσει το πρωί η ψυχή,
με νέο όνειρο να ζεί,
καινούρια αγάπη να χαρεί.
...Eva Miliou...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου