Με επισημότητα από τις λεπτές γλώσσες
καπνού,αποδρούν μικρά δαχτυλίδια
τόσο μικρά και τόσο μεγάλα ,ατελεύτητος
γύρος θανάτου,διψασμένος και φλογισμένος
από τις αστραπές μιας αναγέννησης.
Στην λυκόφως της φλεγόμενης δύσης
ο διάπυρος ήλιος αναζητεί
τα ευωδιάζοντα και αζωγράφιστα
φυτώρια των λεμονανθών του έρωτα.
Η κόρη του ουρανού στα ροζ της ανατολής
αναγεννημένη, ακολουθεί το μέγα αχνιστό όμικρον
στο ταξίδι της μνήμης , που έρχεται
με τρυφερότητα από τα σκοτάδια της σιωπής
και τεντώνεται όπως τα φίδια κάτω
από τα λάγνα φύλλα του στήθους της γης.
Κλυδωνίζεται η 'μέρα από τα όμικρον
μικρών φεγγαριών, που πολλά υπόσχονται
ανάμεσα στα θεϊκά θηρία της πύλης
του όμικρον πριν την κατάθεση της ευτυχίας.
Είναι πόνος αγάπης ζωγραφίζοντας
την ομορφιά του σώματος με τα όμικρον
του κραγιόν ,είναι η ανορθογραφία των ημίθεων
στην πρασινισμένη γη,είναι η σύγχυση
του ουράνιου τόξου με το όμικρον
του παρθένου δάσους ,είναι η λεπτή πυρετώδης
παντομίμα του καταρράκτη πριν η ρίζα
Με πόσα όμικρον στόλισες την άνοιξη σου
και με άλλα τόσα τους αγριόκυκνους της μυρτιάς μου.
Λάμπεις σαν την γαλήνη της θάλασσας
σε υποδέχομαι στο αγνάντεμα του νου,
γλυστρούν απ' το υπερπέραν οι χυμοί
στους γκρεμούς του φωτός ,όταν ξυπνάει
η παλίρροια στις όχθες του ΌΜΙΚΡΟΝ.
Φουστάνια φαρδιά τα όμικρον
στους αγέρηδες των βουνών χορεύουν
και στο σμαραγδένιο υφαντούργημα
του ουρανού ,με θρήνους πεθαίνουν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου