Με το μολύβι στο χέρι κι απόψε , μπροστά μου οι λευκές
σελίδες με βρήκε η νύχτα ...
Καθισμένη στο μικρό τραπεζάκι μπροστά στο μισόκλειστο
πατζούρι το βλέμμα να αγναντεύει το σκοτάδι , και κάπου εκεί
ψηλά σαν σπίθες που πετάγονται από φωτιά ,
ξεπροβάλλουν τα αστέρια ...
Στο άδειο δωμάτιο , με μόνη συντροφιά οι αναμνήσεις ,
πρόσωπα θολά ξεθωριασμένα , φωνές απόμακρες
ξεχασμένες στο χθες ...
Κι εγώ σφιχτά κρατώ την πέννα κι εκλιπαρω να μην τελειώσει
η μελάνη , να προλάβω να γράψω όλα αυτά που μου φέρνει
ο νους , να γεμίσουν οι λευκές σελίδες ...
Και συλλογιεμαι , πόσες και πόσες σιωπές έχουν γραφτεί πάνω
σ ' αυτό το λευκό χαρτί ...
Το τηλέφωνο χτυπάει επίμονα , όμως δεν θέλω να διακόψει
την σκέψη μου απόψε κανείς , εξάλλου τίποτα δεν μπορεί
να αναπληρώσει το χθες , τότε που ανέμελα
δεν μετρούσε ο χρόνος ...
Τώρα άδειασε η ψυχή των ανθρώπων κυνηγώντας ψίχουλα,
ψίχουλα από αγάπη , ψίχουλα χαράς
για να κρύψουν την λύπη ...
Μεγαλώνω και μαθαίνω , μα τα πιο πολλά τα έμαθα
μέσα σ ' αυτό το δωμάτιο με γερμένο πατζούρι ,
κοιτώντας έξω την ζωή ...
Όχι , ποτέ δεν φοβάμαι τη μοναξιά , εκείνο που και με πονάει
είναι που κάποιες φορές την γέμιζα με ανθρώπους
που με κρατούσαν πίσω , ενώ είχα πολλά να μάθω
πάνω στις λευκές μου σελίδες ...
Όλα στο λευκό χρώμα τα ήθελα , κι άφησα στο χρόνο
τις μουτζούρες της ζωής να τις σβήσει ,
εξάλλου τίποτα δεν μπορεί να του αντισταθεί ...
Δεν τρέχω πια , δεν κυνηγώ τίποτα , ότι κυνήγησα
απλά το άγγιξα , κι ύστερα προσπερνούσε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου