Το φεγγάρι είναι στη λίγωση.
Μοιάζει με μια ασημόχρυση παρένθεση ψηλά στον ουρανό.
Έτσι μου 'ρχεται να κρεμάσω ένα σκοινί στο κάτω μέρος του
σαν αυτά που δέναμε παλιά στα δέντρα
και στερεώναμε πάνω τους μια ρόδα αυτοκινήτου
φτιάχνοντας μιαν αυτοσχέδια κούνια.
Μύριζε αλλιώς η άνοιξη τότε.
Δεν είχε σημασία αν ήσουν αγόρι ή κορίτσι,
ήσουν παιδί.
Τα γέλια ηχούσαν στον ίδιο τόνο
και οι ανεμώνες είχαν όλους τους τόνους του ροζ και του μοβ
φυλακισμένους στα πέταλά τους.
Καθώς μεγάλωνα ψήλωνε και το κλαδί του δέντρου
και τωρα πια η κούνια ταλαντώνεται
μόνο σαν πέφτει η νύχτα προσμένοντας μάταια
...Σταυρούλα Δεκούλου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου