σαν την πρώτη μέρα που συναντήθηκαν οι ματιές μας,
σαν να προσπαθώ να μάθω από πότε σε χρειάζομαι
και απο πότε έγινες ο αέρας που αναπνέω.
Μαζί σου τα πράγματα είναι πέρα από εκεί που μπορώ
να δω και να νιώσω, στιγμές που με αλλάζουν για πάντα,
κάποια μικρά τίποτα που μου αλλάζουν την ζωή,
μια αληθινή αγάπη μέσα σε ένα ξεχασμένο όνειρο.
Όπως αυτή η απέραντη τρυφερότητα που βγαίνει από σένα,
απο το χαμόγελο σου, το μόνο πράγμα που έχει αξία για μένα
και θέλω να το κρατήσω για πάντα στο μυαλό μου, να το νιώθω
στην καρδιά μου και ας λες πως είναι πια για μας πολύ αργά.
Άσε με να σε ξετυλίξω με τα χέρια μου σαν εύθραυστο δώρο,
να ζήσω τις μέρες μου μαζί σου σαν να είναι οι τελευταίες,
να ζήσω τις αμαρτίες μου, να γίνω το λάθος σου, να γελάσω
να κλάψω και να καώ στην φλόγα του πάθους σου.
Μεθύσε με από τα συναισθήματα σου και άσε με να ζήσω
κάθε δευτερόλεπτο σαν να μην υπάρχει αύριο, να κάνω σχέδια
μαζί σου χωρίς να ξέρω αν θα πραγματοποιηθούν ποτέ,
να είμαι για σένα τα πάντα εκτός από το αυτονόητο.
Θέλω να είσαι περήφανη όταν λες ότι είμαστε μαζί, να ακούω
ότι με αγαπάς, και κυρίως θέλω να σου λέω ότι κι εγώ σε αγαπώ
γιατί μου ανήκεις και σου ανήκω, ξέχνα, ονειρέψου, άκου,
μόνο άκου, αργότερα παραδίνεσαι στο τίποτα.
Κάπου τελειώνουν όλοι οι δρόμοι και το αδύνατο γίνεται δυνατό,
δεν έχω δικαίωμα να ζήσω χωρίς εσένα και ας μην είσαι εδώ,
και ας σε θέλω σαν τρελός και ας φοβάμαι ότι θα με πληγώσεις,
Γιαννης Χαραλαμπάκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου