Όταν νιώσεις την αγάπη, Θεός λες πως γίνεσαι.
Έστω κι αν τον καρπό της για μια στιγμή μόνο κρατήσεις.
Μην αρνηθείς κατάματα να την κοιτάξεις, και μέσα σου πρώτη
φορά να ψάξεις, αν έτυχε στο παρελθών ποτέ σου να την
συναντήσεις. Και μην κομπιάσεις γιατί ντρέπεσαι, να της
μιλήσεις. Έστω και αν ο πόνος της για μια ζωή κρατάει.
Πόνος είναι γλυκός που κάνει τον ανθό του γιασεμιού, αιώνια
να μοσχοβολάει, και του ανθρώπου την καρδιά ευτυχισμένα
να χτυπάει. Η αγάπη δεν είναι κάτι που μπορείς να επιλέγεις.
Είναι το ίδιο της ζωής το μονοπάτι που εσύ δεν το
διαλέγεις, κι εκεί σε οδηγεί. Και την εκάνει να φαντάζει
σαν παλάτι, που πλούσιοι και φτωχοί, μπορούν εκεί να
ζουν αγκαλιασμένοι όλοι τους μαζί. Και μην διστάσεις να
συμπορευτείς μαζί της σε τούτο το ταξίδι το τρανό.
Εσύ θα χάσεις, γιατί ποτέ σου δεν θα ονειρευτείς όνειρο
τόσο απόκοσμο γλυκό, σαν ποταμού στην έρημο
γάργαρο και καθαρό νερό. Ανέμελα παίζουνε τα παιδιά,
γέλια και χαρωπές φωνές παντού σκορπάνε.
Γιατί την πόρτα της ψυχής τους ανοιχτή πάντα κρατάνε,
και όποιονε το έχει ανάγκη, με όλη τους την δύναμη
τον αγαπάνε.Αγκάλιασε την μοναχά, σαν κάτι άγιο
και ευλογημένο τρυφερά. Κι ύστερα όπως τον
κύκνο τον κατάλευκο άνοιξε τα φτερά, και πήγαινέτηνε
σ’ όμορφο λίκνο, κάπου πολύ στον ουρανό ψηλά.
Τότε τα σύννεφα θα τρέξουν δίπλα σου χαρούμενα να ‘ρθουν
κι αυτά, γιατί πολλοί θα θέλαν όλους να βλέπαν αγκαλιά
τους την αγάπη να κρατούνε, μα δυστυχώς υπάρχουν κι
άνθρωποι που δεν τα’ αντέχουνε δεν το μπορούνε.
Θα δεις τότε με έκπληξη ακόμη κι οι αγγέλλοι, κοντά σου
όλοι πως θα συναχθούν μιας χορωδίας μέλη και όμορφη
μελωδία που πρώτη σου φορά τα’ αυτιά ακούν, όλοι μαζί
σε σένανε θα τραγουδούν. Μονάχα να
προσέχεις, πάντα το χέρι της σφιχτά πολύ να το κρατάς.
Μη και σκεφτείς έστω για λίγο να τα’ αφήσεις. Γιατί όλα τα
όμορφα που σου συμβαίνουν σ’ εκείνη το χρωστάς, και τότε
τ’ όνειρο μονάχος σου θα σβήσεις. Και τούτη την χαρά
που τώρα γεύεσαι, από τον ουρανό ψηλά όλους να τους
κοιτάς και τόσο χαίρεσαι, δεν θα την ξαναζήσεις.
Κι όλοι αυτοί που κάποτε σε μίσησαν, τώρα που εκεί ψηλά
με την αγάπη αγκαλιά σ’ αντίκρισαν, κι αυτοί ακόμη θα
χαρούνε. Και όλοι τους σαν τα μωρά παιδιά θα τραγουδούνε,
τραγούδι όμορφο που μοναχά δυο λόγια θα σου λένε, το πόσο
σ’ αγαπούνε. Γιατί όταν εμείς συ’ αλήθεια αλλάξουμε και οι
ψυχές μας μόνο αγάπη λαχταρουνε, νάμαστε σίγουροι πως όλοι
θα το δούνε, κι αμέσως και αυτοί άλλοι ανθρώποι θα γενούνε.
Η αγάπη είναι φως κι αλήθεια που πάντα το σκοτάδι θα
νικάει, και σ’ όλες τις πρόσφορες ψυχές σαν τον καλό
τον γεωργό, τον σπόρο της θα τους σκορπάει. Και σαν
αυτός ο σπόρος κάποτε βλαστήσει, και δένδρο με ανθούς
και πλούσιο φύλλωμα αποκτήσει, όλα τα πλάσματα στην
σκιά του θα σκεπάζει, και τις ψυχές τους μ’ αγάπη κι έρωτα
για κάθε άνθρωπο θα ευωδιάζει. Να μην σκεφτείς ποτέ
πως πρέπει πίσω κάτι να της δώσεις.
Πολύ θα την πληγώσεις, μα και γιατί μόνο να δίνει θέλει,
και δεν την νοιάζει τι θα πάρει, πολύ θα την θυμώσεις.
Κι αν κάποτε μπορέσεις τους ανθρώπους όλους να αγαπήσεις,
μην το φωνάζεις, μην το λες και μην το διαλαλήσεις.
Με τα μεγάλα λόγια κανέναν και ποτέ δεν πρόκειται να πείσεις.
Αυτό οι άλλοι πρέπει να το δούνε, και μοναχοί τους να έρθουνε
και να σου πούνε, εύγε σου, γιατί κατάφερες όλους εμάς,
κακούς, στραβούς, πόρνες, τσιγγάνους και άθλιους, τόσο πολύ
να αγαπάς. Η αγάπη δεν είναι κάτι που δηλώνετε σαν ένα σπίτι
σε μία κόλα στο κτηματολόγιο. Είναι κάτι πολύ μεγάλο και
θεσπέσιο, που μοναχά βιώνεται μέσα στης άχαρης ζωής το
δρομολόγιο. Και να θυμάσαι ένα το πιο σημαντικό.
Από εσένα εξαρτάται μόνο, το πόσο θα με κάνεις τους
ανθρώπους ν’ αγαπώ. Κι αυτός που προσπαθεί τι είναι η
αγάπη στους άλλους να εξηγήσει, έχει κι αυτός να ωφεληθεί.
Γιατί αφού ενδέχεται κι αυτός να μην την έχει ζήσει, αγνή κι
αληθινή, ήρθε η ώρα τώρα να κάνει μια προσπάθεια για να
την εγνωρίσει, πανέμορφη γυμνή με όλα τα’ αγαθά της,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου