Βροχή πέφτει σιγανάη πλάση ανασαίνει.
Βροχή τα δάκρυα
κι η σκέψη καταιγίδα.
Ο ήλιος αφόρητα καίει το πρωί,
τώρα ξαποσταίνει.
Στο στήθος αχτίνα φέγγει ακόμα
ουράνιο τόξο γίνεται η σταγόνα.
Η αστραπή γίνεται φιλί
το γκρίζο σύννεφο κορμί.
Κι η νύχτα ατέλειωτο ξενύχτι.
Έπεσε το μακρύ της δίχτυ.
Ο αγέρας χαϊδεύει τα μαλλιά.
Τραγούδι μες τη σιγαλιά
και μια νεράιδα γνέφει.
Έλα αγάπη, έλα ξανά.
Βροχή πέφτει σιγανά
η πλάση ανασαίνει.
Βροχή τα δάκρυα
Υπέροχοι οι στίχοι σου Ιωάννα! Καλή Επιτυχία σε ότι κάνεις!
ΑπάντησηΔιαγραφή