Ανάφη... Κατερίνα Πήττα.

Αιώνια παραδομένη,
στου Αιόλου το ξέσπασμα!
Λούζεσαι στο φως του Αιγλήτου,
κι οι Αργοναύτες,
στήνουν χορό στο "απελέκητο",
πρωτόγονο κορμί σου,
π' αναστενάζει ποσειδώνιους ήχους!
Βασίλισσα της πέτρας,
ζυμωμένη μ' αγέρα και θάλασσα
στέκεις αγέρωχη, αστράφτεις!
Μονάχη διαλαλείς,
τα κάλλη σου τα αφτιασίδωτα.
Τ' απλά μεγάλα γίνονται στα
πόδια σου τα χρυσαφένια!!!
Η χώρα σου, λαμπύρισμα
στου φεγγαριού την κόψη,
στων αστεριών το φίλημα,
κοιμάται και ξυπνάει!
Σαν ξαμολιέται την αυγή,
νωχελικές κι αθόρυβες,
μες στα στενά σοκάκια,
οι πατημασιές της!
Τη γη αφουγκράζονται,
το χώμα της φιλεύουν "επαφή"!
Σέρνονται μέσα στις αυλές
π' ανασαίνουν ασβέστη.
Κι ανηφορίζοντας
στων Ενετών το κάστρο,
εκεί, που οι βουκαμβίλιες σμίγουν
κι ερωτεύονται, φτάνουν στους μύλους,
για να ξαποστάσουν!
Κι ο βράχος σου, που τόνε σκέπει
η Παναγιά,
φρουρός ακοίμητος,
Ανάφη μου, στέκει μπροστά σου
το μπλε που σ' έχει ζώσει
αγναντεύει, μέχρι που χάνεται
στα βάθη της Ανατολής!
Εκεί, θέλω ξυπόλητη να γείρω,
στα βράδια σου
που "τρέχουν" μεθυσμένα
στερνή φορά τον έρωτά σου,
να γευτώ και να χορτάσω,
δίχως ανάσα, με δίχως σάρκα
να σ' αγκαλιάσω,
παντοτινά!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου