Νεράιδα κρυμμένη σένα παραμύθι.
Σταχτοπούτα των καιρών
Σπρώχνω να βγω.
Κτυπήματα λευκής μεμβράνης,
σ αλλοδαπούς ρυθμούς.
Μουτζουρωμενο πρόσωπο
σχήμα του κορμιού διάφανο
πέπλο ουρανού.
Ετσι χτυπιέται η ψυχή,
παλεύει αδιέξοδα ζωής
Μα πάντα εκεί εγκλωβισμένη
στην σιωπή....
χαμένος ο πρίγκιπας χρόνος
διαλυμένο το γοβάκι της ελπίδας
κι εκείνη η άμαξα αργεί
περασμένα μεσάνυχτα ζωής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου