Αφιερωμένο Στους Νεκρούς Του Πολυτεχνείου... Χάρης Παπασάββας.

Τι απαίσιο που είναι το σκοτάδι

όταν γδύνεται στο φως.

Οι κουρτίνες σαγηνεύουν τα μάτια,

βελόνες καρφώνονται στο αίμα.

Η γη πλανιέται χωρίς ανθοδοχεία

την εξοργίζει η βουβαμάρα των ανθέων,

σταματά στο δεκαεπτά...

τέλος φθινοπώρου.

Οι φωνές μεγαλώνουν ,

κόκκινες φλόγες τα περιστέρια,

ένα σκιάχτρο στο κατάρτι

με βγαλμένα τα μάτια

καρφώνει πτώματα λησμονημένα.

Ένας παπάς στο καμπαναριό

τις αλυσοδεμένες καμπάνες χτυπά,

ο ήχος πλάγιος τέταρτος ακούγεται

απ' τα ξαφνιασμένα πουλιά

και το τελευταίο λουλούδι κρύβεται

στα λιγδωμένα φτερά τους,

όλα σαν άλογα λευκά σκορπίστηκαν.

Ημίγυμνη ταξιδεύεις στην πλώρη του νου

κι ανοίγουν οι συμπληγάδες του σώματος,

άθικτη και αγνή να βυθιστείς.

Ω ... θεοί και δαίμονες προσευχηθείτε

δικό σας είναι το βυσσινή φεγγάρι ,

δώστε το σύνθημα..

η σκουριασμένη σφυρίχτρα

περιμένει τους ζωντανούς.

Αν δεν σπαρθεί κοκκινωπό το στάρι

ούτε αλεύρι ούτε ψωμί.

Χαίρε ζαχαρένια... Ελευθερία !!!

Haris Papassavas

Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος,

από τη Μυτιλήνη. .Στις 12:00 το μεσημέρι, στις 18/11/1973, ενώ

βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη,

τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου

αξιωματικού του στρατού(συνταγματάρχης Νικόλαος Ντερτιλής).

Χαμογελαστή η προτομή του στο πάρκο της Μυτιλήνης.