Από αύριο, τίποτα δεν θα λέω.
Γι’ αυτό, έλα
μες στο γκρίζο των καιρών,
να σε θυμάμαι στη σιωπή
πριν συνεχίσω.
Έλα,
να είναι δικιά σου
η τελευταία λέξη που θ’ ακούσω,
να μένει έωλη με ανοιχτά τα χείλια
χωρίς να έχει πίσω της κόμμα ή τελεία,
να παραπατήσω,
να κολλά στη μνήμη όπου και να βρεθεί,
να θυμίζει το δικό μας σύμπαν,
την πιο γλυκιά αμαρτία
που κάναμε μαζί,
για να διατηρείται εύφλεκτη του έρωτα η εμβέλεια
σε όλους τους δρόμους του νου,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου