Που πας, τη σκέψη σου
που σεργιανάς, που βαδίζεις
ποιούς συναντάς, κάνεις ταξίδια
στην έρημο μονολογείς έτσι απλά!
Διαδρομές απο θύμησες
απορεί η ματιά, στο χρόνο γυρνάς
νότισε στιγμιαία η ψυχή σου ξεθώριασε
η μνήμη, αδρανεί η καρδιά!
Που πας, στη λησμονιά
σταμάτα λίγο κι άκου πως κελαιδούν
τα πουλιά, να μεθύσεις μες τα χρώματα
του ουρανού τα θαλασσιά!
Να ξεδιψάσεις μες το κύμα,
πιάσε τον ήλιο στις παλάμες σου
σε μια αγκαλιά, εκείνο τον έρωτα που
λιποτάκτησε μακριά, κοίτα να δείς τι σου θυμίζουν
κάποια ανυπόμονα δειλινά!
Ακόμα κοίτα τη βροχή
το πως αντιδρά, τον ήλιο πως προσκαλεί
ξανά, μετά την καταιγίδα ξαφνικά, μπορείς
κι εσύ να ξεχαστείς στης ψυχής σου τα φτερά!
Που πας, τα βηματά σου
τα νιώθω βαριά, μοιάζουν με θύελλες,
οι σκέψεις κάτι σου λείπει τι είναι
αυτό π' αναζητάς!
Αναπολείς τα περασμένα,
ψάχνεις απάγκιο στη χαρά, μέσα
στους στίχους στα ρεφρέν σ' ένα αστέρι
Υπέροχο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή